ลู่ชิงอันยังไม่ทราบข่าวการหมั้นหมายระหว่างทั้งคู่นางจึงยืนมองว่านเยว่เฟยด้วยความสงสัยและส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับองค์ชายแปดจนเยว่เฟยนึกขำกับท่าทีเช่นนี้
“แม่นางลู่ ไม่จำเป็นต้องมากพิธีเช่นนี้ ครั้งก่อนเจ้าบาดเจ็บเพราะข้าเป็นต้นเหตุ ดังนั้น…”
“หาได้ไม่เพคะ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ทราบว่าหม่อมฉันเอาตัวเข้าปกป้ององค์ชายและพระองค์ก็ทรงมีเมตตาส่งทั้งยาและหมอหลวงไปให้ที่จวนไม่ขาด หม่อมฉันและสกุลลู่ซาบซึ้งยิ่งนักดังนั้นจึงได้…”
“น่าซาบซึ้งจนน้ำตาไหลเลยล่ะ”
“เยว่เฟยข้า…”
ว่านเยว่เฟยหันมามองเขาด้วยท่าทางไม่พอใจนิด ๆ และจะเดินหนีแต่องค์ชายแปดกลับดึงรั้งนางเอาไว้ต่อหน้าลู่ชิงอันที่หุบยิ้มเมื่อเห็นว่าจื่อหรงดึงแขนท่านหญิงว่านเอาไว้
เดิมทีลู่ชิงอันคิดว่าข่าวที่ร่ำลือไปทั่วเมืองหลวงจะทำให้องค์ชายแปดตัดสินพระทัยเรื่องหมั้นหมายกับนางได้ แต่ดูจากภาพที่เห็นตรงหน้าแล้วคิดว่านางคงจะพลาดเรื่องบางอย่างไป
