ใบหน้าของนางอยู่ใกล้เขาเพียงลมหายใจกั้น เยว่เฟยรู้ดีว่าเขาพานางเข้ามาที่นี่เพื่ออะไร เมื่อเขาค่อย ๆ ก้มลงมาและจูบนางเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ดึงนางเข้ามากอดจนแนบชิด
“อืม…จื่อหรง”
“เจ้าชอบห้องนี้หรือไม่”
“ข้ายังไม่ทันได้เห็นทุกส่วนเลยจะบอกได้เช่นไรว่าชอบหรือไม่”
“อยากเห็นงั้นหรือ ไม่ยากหรอกข้าจะพาเจ้าดูเอง”
“อ๊ะ แต่ว่าท่าน…ทำสิ่งใดเหตุใดต้องถอดชุดข้าด้วย”
“เพราะว่ามันเกะกะและ…ข้าไม่อยากให้ชุดเจ้าเปียก”
“ท่าน!! อื้อ..เดี๋ยวก่อน ข้างนอกจะไม่มีคนสงสัยหรือ”
“ไม่มี หากข้าไม่เปิดออกไปก็ไม่มีผู้ใดเปิดเข้ามาที่นี่ได้ ไม่ต้องห่วงจางจิ้งกับสาวใช้ของเจ้าคงกำลังเตรียมของว่างอยู่ข้างใน พวกเขาคิดว่าเราเดินชมสวนกันไม่มารบกวนเราหรอก”
“แต่ข้าไม่ได้…อ๊ะ จื่อหรงอย่านะ”
มือของเขาดึงชุดของนางออกจนเกือบหมดและถูกโยนไปที่โต๊ะในห้อง เสียงน้ำตกทำให้เยว่เฟยรู้สึกหวั่นไหวและตื่นเต้นเมื่อถูกเขาอุ้มมาที่เตียงไม้ที่ค
