“แต่ว่า…”
“เจ้าไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ ข้าหรอกหรือเยว่เฟย เหตุใดเจ้าเอาแต่หนีจนข้าเริ่มคิดเสียแล้วว่าเจ้ายังใช่คนเดิมที่เคยชื่นชอบข้ามากเหมือนดังเช่นแต่ก่อนอยู่หรือไม่”
“ข้า…”
“พักผ่อนเถอะ ข้าจะไม่ถามอะไรเจ้าอีกแล้ว”
องค์ชายแปดค่อย ๆ ปล่อยนางและหันกลับไปนอนหงายพร้อมกับค่อย ๆ หลับตาลง ว่านเยว่เฟยเองก็หันไปมองเขาเช่นกัน มิใช่ว่านางไม่อยากอยู่กับเขาแต่นางจะอธิบายให้เขาฟังได้เช่นไรกันถึงเรื่องที่นางเองก็อยากจะรู้ว่าเหตุใดเจ้าของร่างถึงได้ถูกปองร้ายและทุก ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ดูเหมือนจะมีนางเข้าไปเกี่ยวข้องอย่างเลี่ยงไม่ได้
“องค์ชายท่านโกรธข้าหรือเพคะ”
“นอนเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว”
“จื่อหรง”
เขายังนอนนิ่งและไม่ได้หันมามองนางเพียงแค่หลับตาแล้วพูดเท่านั้น
“เจ้าคิดหรือไม่ว่าคนร้ายอาจจะรอวันที่เจ้ากลับไปที่จวนและลงมือกับเจ้า เหตุใดเจ้าถึงได้ไม่เชื่อว่าข้าสามารถปกป้องเจ้าได้ การอยู่ที่ตำหนักของข้าท
