“เคล้งง!!”
ดาบในมือของว่านเยว่เฟยร่วงลงกับพื้นตรงหน้าระหว่างทั้งสอง สายตาของนางบ่งบอกว่าตกใจกับสิ่งที่เขาถาม ส่วนองค์ชายแปดทำสีหน้าราวกับพึ่งเคยเห็นคนตรงหน้าซึ่งเขาค่อนข้างมั่นใจ นับตั้งแต่เหตุการณ์ที่นางคิดช่วยผู้อพยพ ความรู้เรื่องยาและประลองพิณกับลู่ชิงอันจนถึงเรื่องนี้
“เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่”
“องค์ชาย…ท่านหมายความว่าอย่างไร”
“เจ้าไม่ใช่ว่านเยว่เฟย นางไม่มีความรู้เรื่องการแพทย์ ไม่มีทางดีดพิณขั้นสูงและยิ่งไม่มีทางมีจิตใจที่หวังดีกับผู้อื่น สิ่งที่เจ้าทำทั้งหมดนั่นแม้ว่าคนอื่นจะไม่สงสัยแต่วันที่ข้าไปพบเจ้าที่จวนหลังจากที่ฟื้นขึ้นมานั่น…”
“หน้าตามันเป็นเช่นไร ตราหยกนั่นท่านรีบบอกข้ามา”
“เจ้าจำอะไรเกี่ยวกับว่านเยว่เฟยไม่ได้เลย จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าเคยทำสิ่งใดลงไปบ้าง”
“อย่าถาม ๆ พึ่งจะมาจะรู้ได้อย่างไร”
“เจ้าช่วยสองแม่ลูกที่ทำร้ายเจ้าเพราะเข้าใจผิด อีกทั้งยอมลดตัวให้นางสอนการอบผ้าและท
