ลี่หลินกัดฟันเอาไว้สุดชีวิตเพื่อมิให้ร้องไห้ออกมา น้ำตาของนางเป็นสิ่งที่จะทำให้เขาอ่อนไหว ดังนั้นวันนี้นางจะต้องเข้มแข็งให้สมกับเป็นฮูหยินแม่ทัพพิทักษ์แดนเหนืออย่างจวินเซียว
“ท่านแต่งตัวเสร็จแล้ว ข้าจะรีบไปเปลี่ยนชุดเจ้าค่ะจะได้ไปส่งท่านที่หน้าจวนได้”
“ได้สิ ข้าจะรอเจ้าอยู่ตรงนี้”
“เจ้าค่ะ”
ลี่หลินไม่ได้เอ่ยห้ามเขาอีกต่อไปแล้ว หากเป็นเวลาปกตินางจะเปลี่ยนชุดคงไม่ยอมให้เขาอยู่ในห้องเป็นแน่ แต่วันนี้นางกลับถอดชุดคลุมและชุดข้างในออกต่อหน้าเขาโดยไม่สนว่าเขาจะคิดว่านางหน้าไม่อายหรือไม่ แต่นางไม่อยากให้เขาอยู่ห่างกายแม้แต่เสี้ยวเวลาเดียวก่อนที่เขาจะจากไป จวินเซียวเองก็นั่งมองนางอย่างไม่คลาดสายตาเช่นกันจนลี่หลินลงมานั่งที่หน้ากระจกเขาจึงเดินเข้าไปนั่งข้างหลัง
“ลี่หลิน ข้าจะหวีผมให้เจ้าดีหรือไม่”
“เจ้าค่ะ”
นางยื่นหวีไม้กฤษณาไปให้เขา จวินเซียวค่อย ๆ บรรจงหวีผมให้นางพร้อมกับสูดกลิ่นหอมที่เรือน
