จวินเซียวมองใบหน้าของลี่หลินอีกครั้ง รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของนางทำเอาหัวใจเขาเบิกบานยิ่งกว่าตอนที่นางยอมรับเขาเสียอีก
“ลี่หลิน เจ้าไม่ต้องกลัวนะข้าจะ…”
“พี่จวินเซียว…. เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันเจ้าค่ะ”
“อืม เช่นนั้นเราก็รีบไปกันเถอะ”
ห้องตำรา
เฉินฮูหยินและใต้เท้าเฉินนั่งรอทั้งคู่อยู่นานแล้ว เมื่อทั้งสองเดินเข้ามา จวินเซียวนั้นค่อย ๆ พยุงลี่หลินเข้ามาในห้องท่ามกลางสายตาของบิดามารดาที่เฝ้ามองและเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงนี้จนทำให้ทั้งสองหันมามองหน้ากัน
“นี่เจ้าจวินเซียวเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือฮูหยิน”
“เขาเรียกว่าอาการของคนคลั่งรักเจ้าค่ะ หึ เจ้าเด็กไม่รักดีข้าจะดูสิว่าเขาจะแก้ตัวเช่นไร”
“ฮูหยินเจ้าก็อย่าได้รุนแรงเกินไป อย่างไรคนหนึ่งก็ลูกอีกคนก็หลานสาวที่เจ้าเลี้ยงมากับมือ”
“ข้าน่ะหรือเจ้าคะจะรุนแรง ข้าแค่อยากจะดูสักหน่อยว่าเจ้าลูกบ้านั่นจะรักหลินเอ๋อร์ด้วยใจจริงแค่ไหน
