จวินเซียวมิได้กล่าวเกินจริงเพราะตั้งแต่ดับไฟในห้องและเริ่มจุดไฟรักให้กับลี่หลิน เขายังไม่หยุดพักเลยแม้ว่าลี่หลินจะขอพัก เขาอุ้มนางไปยังห้องอาบน้ำเพื่อล้างกายหลังจากสงครามรักที่ดุเดือดผ่านไปบนเตียงเกือบครึ่งคืน
“เจ้าจำครั้งแรกที่พบข้าในห้องนี้ได้หรือไม่”
“จำได้เจ้าค่ะ ครั้งนั้นจำได้ว่าท่าน…ดุข้า”
“เจ้าก็เลือกจำเพียงแค่นั้นจริง ๆ เจ้าไม่ได้สังเกตสายตาหวั่นไหวของข้าเลยแม้แต่น้อยหรืออย่างไร”
“ข้าไม่กล้าแม้แต่จะมองหัวไหล่ท่านด้วยซ้ำ ไฉนเลยจะกล้ามองตาของท่านเล่าเจ้าคะ”
“เช่นนั้นข้าจะบอกเจ้า ว่าในคืนนั้นข้าก็คิดเรื่องเช่นนี้กับเจ้าแล้ว และจะบอกเจ้าว่าอยากทำสิ่งใด”
“พี่จวินเซียว…จะทำที่นี่หรือเจ้าคะ”
“น้ำอุ่น ๆ เช่นนี้ ไม่มีสิ่งใดที่ดีไปกว่าการแช่น้ำเพื่อผ่อนคลาย ดีเสียอีกจะได้ไม่เลอะเตียงเจ้าด้วย”
“อ๊ะ!! เร็วเกินไปหรือไม่ ข้า….ยังไม่พร้อม อ๊าา!!!”
เสียงของนางเร่งอารมณ์กลัดมันของแม่ทัพหนุ
