“ไม่นะ!! ปล่อยข้านะ อื้อ…”
มือหนาเอื้อมมาปิดปากนางไว้ ร่างบางถูกอุ้มขึ้นมาอย่างง่ายดายและถูกพาเข้าไปวางที่เตียงในห้องด้านใน นางไม่เคยเข้ามาที่นี่มาก่อน ตอนนี้หากจะตะกายหนีก็คงหาทางออกได้ไม่ทัน
“ท่านแม่ทัพ อย่าเจ้าค่ะ”
“เจ้าคิดอย่างไรกับเจ้านั่น เพียงแค่เขาตามหาคนร้ายให้เจ้าได้ก็จะยอมถวายตัวให้เขางั้นหรือ เจ้านี่มันช่างร้ายกาจกว่าที่ข้าคิด”
“ไม่ อย่าถอดนะ ไม่นะ!! เฉินจวินเซียวข้าเกลียดท่าน!!”
นางกรีดร้องพลางตะโกนด่าเขาไม่หยุดเมื่อเขาเริ่มดึงอาภรณ์ที่นางสวมใส่ออกทีละชิ้นอย่างบ้าคลั่ง จวินเซียวในตอนนี้แทบจะไม่ได้ฟังที่นางพูดเลยเมื่อเขาถอดสายคาดเอวนางออกไปได้ก็บดขยี้ริมฝีปากนางจนเจ็บไปหมด
“อื้อ…อื้อ….”
นางดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดนั้นจนค่อย ๆ นิ่งลง รังนกที่อุตส่าห์ตุ๋นเกือบหนึ่งชั่วยามถูกวางลืมเอาไว้ที่โต๊ะ เสียงฝนตกราวกับพายุเข้าและเสียงฟ้าร้องภายนอก ต่อให้นางอยากตะโกนก็คงไม่มีผู้ใดได้ยิน น
