“เฉินจวินเซียวท่านเป็นบ้าไปแล้ว ข้าจะ….”
“รีบกลับเถอะทางกลับค่อนข้างมืด หากเจ้ายังกลัวอยู่ก็กอดเอาไว้แน่น ๆ”
นางไม่พูดสิ่งใดอีกจนถึงจวนสกุลเฉิน ที่จริงเขาจงใจขี่ม้าให้ช้าลงเพื่อจะได้อยู่กับนางได้นานขึ้นอีกสักหน่อย ลี่หลินเองก็เช่นกันก่อนที่จะถึงปากทางตรอกเข้าจวน เฉินจวินเซียวจึงได้ชะลอความเร็วอีกครั้ง
“ลี่หลิน..”
“เจ้าคะ”
“คืนนี้หน้าต่างบานที่สามถอดกลอนออกด้วยนะ ข้าไม่อยากพังเข้าไปเหมือนคืนนั้น”
ลี่หลินไม่ตอบเขา ได้แต่จับปกชายเสื้อเขาเอาไว้แน่นและตีไปที่อกเขาเบา ๆ
“ข้าถือว่าเจ้ารับรู้แล้ว หากว่ายังกล้าล็อกอีกดูสิว่าพรุ่งนี้ผู้ใดจะลุกจากเตียงไม่ได้จริง ๆ”
“ทานอย่าทำเช่นนั้นเลย ข้ากลัว….”
“เจ้าใช้ชีวิตอยู่ในสกุลเฉินมานานเท่าใดแล้วลี่หลิน”
“ปีนี้เข้าปีที่สิบห้าแล้วเจ้าค่ะ”
“นอกจากสกุลเฉินและตลาดในเมืองชิงโจว เจ้าเคยไปที่ใดอีกหรือไม่”
“ไม่เจ้าค่ะ”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสตรีที่นอกเมือ
