ย้อนเวลาประทับรักท่านอ๋องทรราช

บทที่ 1 ราตรีแห่งคืนวสันต์[1] ดวงตาคู่งามแดงก่ำไปด้วยความโกรธแค้น แม้ภายในหัวใจจะไร้ความรักดั่งบุรุษและสตรี แต่หาได้ไร้ความรู้สึกผูกพันไม่ ถึงอย่างไรทั้งสองก็เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง ฝ่ามือเล็กสั่นเทาไปด้วยความโกรธและความผิดหวัง ด้านหลังของนางคือร่างไร้วิญญาณของครอบครัว ซากศพที่ถูกบั่นคอจนเลือดเจิ่งนองทั่วพื้น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเสียจนน่าเวียนหัว เป่าซูเม่ยประคับประคองถ้วยยาพิษด้วยฝ่ามืออันสั่นเทา แรงกดดันจากบุรุษผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้ราวกับราชสีห์ตัวใหญ่ ดวงตาเรียวคมที่มักฉายความเย็นชาอย่างเสมอต้นเสมอปลายจ้องมองเป่าซูเม่ยไม่ต่างอะไรไปจากสัตว์ตัวหนึ่ง ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ยออกมา แต่นางรับรู้ได้ว่าหากไม่ดื่มโดยเร็ว ดาบที่เคยบั่นคอสกุลของนางเมื่อครู่ จะต้องตวัดลงบนคอนางเป็นแน่ ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงยกถ้วยยาพิษขึ้นดื่มด้วยตนเอง “อึก!” ความร้อนผ่าวด้วยสัมผัสของยาพิษอาบลำคอของนาง ไหลลงไปเรื่อยๆ ซึมแทรกเข้าไปแพร่กระจายทุกส่วน ราวกับถูกไฟแผดเผา เป่าซูเม่ยทรุดลงพื้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน ยาพิษกลายเป็นส่วนหนึ่งของเลือดในกาย เข้าทำลายทุกประสาทสัมผัสการรับรู้ ร่างของนางนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ แต่สิ่งที่เย็นยิ่งกว่าก็คือร่างกายของนาง สีเลือดฝาดค่อยๆ เลือนหาย แทนที่ด้วยสีเทาเข้มไร้สีเลือด ดวงตาของเธอมองผู้คนในสกุลด้วยความรู้สึกผิด …เจ้าแม่กวนอิมเจ้าคะ เหตุใดเม่ยเอ๋อร์จึงได้มีจุดจบเช่นนี้เจ้าคะ สกุลของเม่ยเอ๋อร์มิได้กระทำความผิดใด แม้แต่ตัวเม่ยเอ๋อร์เองก็หาได้กระทำความผิดไม่ เม่ยเอ๋อร์มิได้รับความยุติธรรม เจ้าแม่กวนอิมได้โปรดเมตตา อย่างน้อยช่วยทวงความบริสุทธิ์ให้กับสกุลของเม่ยเอ๋อร์ แม้ต้องแลกด้วยจิตวิญญาณทั้งหมดไหนเลยเม่ยเอ๋อร์จะอิดออด เจ้าแม่กวนอิมเจ้าคะ…เจ้าแม่…กวนอิม… พรึ่บ! “เฮือก!!” สตรีตัวน้อยสูดหายใจเข้าลึกราวกับคนขาดอากาศหายใจมาช่วงหนึ่ง ร่างของนางทรุดลงบนพื้น ดวงตากลมเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา สองมือยกขึ้นกอบกุมรอบลำคอของตน เลื่อนลงมาที่ลิ้นปี่ หน้าอก… …หัวใจ? หัวใจของข้า เหตุใดจึงเต้นแรงเช่นนี้ หรือว่าเพราะกำลังจะตาย?... แต่เหตุใดกลับไร้ความเจ็บปวดราวกับโดนแผดเผาไปทั่วร่างเช่นนี้ ราวกับ…ไม่เคยดื่มยาพิษมาก่อน ดวงหน้าหวานมีหยาดน้ำตาอาบข้างแก้มช้อนขึ้นมองสภาพแวดบ้อมเบื้องหน้า “…!!” ที่นี่ไม่ใช่เรือนรับรอง แต่เป็น…ห้องของบุรุษผู้อำมหิตผู้นั้น!! “เฮือก!!” เพียงแค่นึกถึงดวงตาแข็งกร้าวและเย็นชา หัวใจของนางก็กระตุกอย่างรุนแรง นางมองสำรวจไปทั่วทั้งห้อง ความทรงจำบางอย่างเมื่อหลายปีที่แล้วหวนย้อนกลับมา อีกทั้งอาภรณ์สีแดงสดและปักดิ้นด้ายสีทองพวกนี้นางคุ้นเคยมันดีมากกว่าผู้ใด “ปะ เป็นไปไม่ได้” เป่าซูเม่ยรีบผุดลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่คันฉ่อง ดวงตาคู่งามพินิจดวงหน้าที่ดูอ่อนเยาว์ของตนด้วยความตกตะลึง ในคืนราตรีแห่งวสันต์นั้นนางจดจำได้ทุกตารางนิ้วของเครื่องประทินโฉม รวมถึงอาภรณ์ที่ถูกเลือกสรรมาอย่างดีให้สมกับฐานะของตนรวมถึงผู้เป็นสามี …นี่มันคืนเข้าหอของข้า!... “ไม่ ไม่ได้ ถึงข้าจะยังไม่แน่ใจ แต่ว่าแบบนี้ไม่ได้!” สตรีตัวน้อยพึมพำคล้ายคนเสียสติ สองฝ่ามือขาวตบหน้าตัวเองจนขึ้นสีแดงก่ำเสียยิ่งกว่าสีของเครื่องประทินโฉมเพื่อพิสูจน์ว่าสถานการณ์ในตอนนี้เป็นความฝันหรือความจริง …ทุกสิ่งอย่างคล้ายกับเรื่องราวในอดีต หรือว่า…เจ้าแม่กวนอิม…เจ้าแม่กวนอิมเมตตาข้า?... นางยังจำความหวังอันเรืองลางได้เป็นอย่างดี ความหวังช่วงสุดท้ายก่อนที่ความตายจะมาเยือน นางเกือบได้ไปน้ำพุเหลืองแล้วแต่กลับย้อนเวลามาเมื่อสิบปีก่อน ราวกับเจ้าแม่กวนอิมต้องการให้นางได้แก้ไขอดีตของตนแทนการทวงความยุติธรรมให้กับคนตาย “ก่อนอื่นข้าต้องหนี!” คิดได้ดังนั้นนางก็วิ่งไปเปิดประตูห้อง แล้ววิ่งออกไปจากจวนทันที เหล่าบริวารข้ารับใช้ที่คอยปรนนิบัติต่างไม่ทันได้คิด ใครจะคิดล่ะว่าเจ้าสาวจะวิ่งออกมาจากเรือนนอนก่อนที่เจ้าบ่าวจะร่วมหอด้วย จึงไม่มีใครสามารถห้ามนางได้ทัน ไม่สิ จะว่าไม่มีก็ใช่ แต่ว่าไม่สนใจนั้นถูกต้องกว่า สองเท้าเปล่าวิ่งไปบนพื้นดินเย็น อาภรณ์สีแดงงดงามชายยาวลากพื้น จุดมุ่งหมายของนางคือจวนสกุลเป่าซึ่งอยู่ไกลออกไปหลายร้อยลี้[2] นางไม่คิดที่จะวิ่งหรือเดินทางอย่างคนไร้หัวคิด เพียงแต่นางต้องการหลีกหนีไปให้พ้นจากเขตปกครองของสกุลอี้หยางให้ได้มากที่สุด เสียงฝีเท้าของม้าเร็วดังมาแต่ไกล ด้วยความฉงนใจจึงหันกลับไปดู ทว่าในตอนนั้นเองที่เอวบอบบางถูกโอบรัดแล้วยกขึ้นจนเท้าลอยจากพื้น ก่อนจะถูกดึงขึ้นมานั่งบนหลังม้า ตัวของนางถูกโอบเข้าแนบชิดกับแผงอกแกร่งของบุรุษ เมื่อนางช้อนดวงหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าบุรุษที่นางซบอกอยู่นี่คืออี้หยางเซียวหมิ่น บุรุษที่นางถึงขั้นยอมวิ่งออกมาด้วยเท้าเปล่าเพื่อหนีเขา! “ปล่อยข้านะ!” นอกจากชายตามองด้วยความเย็นชาแล้ว อี้หยางเซียวหมิ่นก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดนอกจากกระชับอ้อมแขนโอบกอดสตรีตัวน้อยเพื่อไม่ให้พลาดตกจากหลังม้า เป่าซูเม่ยยังคงไม่ละความพยายาม นางไม่ต้องการใช้ชีวิตหลังแต่งงานกับบุรุษผู้นี้ถึงสองครั้ง เมื่อควบม้ามาจนถึงจวน อี้หยางเซียวหมิ่นก็ส่งตัวนางให้กับตันหรานก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้าตามมา ถอดอาภรณ์ชุดคลุมออกส่งให้กับบริวารรับใช้ก่อนจะหันเหความสนใจมาที่สตรีตัวสูงเท่าอกของตน “เหตุใดสตรีที่เพิ่งตบแต่งเช่นเจ้า จึงออกมาจากเรือนหอทั้งที่ยังมิได้ร่วมหอกับเจ้าบ่าวกัน?” “ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับท่าน!” “เช่นกันแม่นาง แต่เหตุใดจึงไม่คัดค้านก่อนหน้านี้เล่า? เสนาบดีเป่าก็ดูหวงแหนเจ้า หากเจ้าเอ่ยปากไหนเลยจะไม่ฟังเจ้า” เป่าซูเม่ยชะงัก นั่นเป็นเรื่องจริงที่นางปฏิเสธไม่ได้ แม้การแต่งงานจะถูกจัดขึ้นด้วยความเห็นของผู้อาวุโสทั้งสองฝ่าย แต่หากเป่าซูเม่ยไม่เห็นดีเห็นงามด้วย งานแต่งงานครั้งนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เพราะนางเป็นบุตรีที่ผู้อาวุโสให้ความเอ็นดูเป็นพิเศษ “นั่น…” “ช่างเถอะ ตันหรานพานางไปรอที่ห้องหอ” “เจ้าค่ะ หมิ่นอ๋อง” เมื่อได้รับคำสั่งก็พาเป่าซูเม่ยกลับเข้าไปในห้องหอทันที แน่นอนว่าเป่าซูเม่ยไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ถูกพากลับมาเช่นนี้แล้ว หากขัดขืนจะยิ่งเสื่อมเสียชื่อเสียงทั้งตนเองและวงศ์ตระกูล …ถึงอย่างไรในคืนเข้าหอ อี้หยางเซียวหมิ่นก็ไม่เข้ามาในห้องหออยู่แล้ว ทว่าข้ามิยักกะรู้ว่าเขากลับมาช่วงเวลานี้… แอ๊ด… เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างสูงกำยำในอาภรณ์สีคู่กันกับเป่าซูเม่ย สตรีตัวน้อยก้าวถอยหลังซึ่งเป็นปฏิกิริยาของร่างกายที่นางเองก็ไม่รู้ตัว อี้หยางเซียวหมิ่นมองท่าทางของนางด้วยความฉงนใจ …นาง ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ สตรีเรียบร้อยไร้ปากเสียง เหตุใดจึงมีท่าทีขี้ระแวงเช่นนี้ืหรือไม่พอใจที่ต้องร่วมหอกับข้า ทั้งที่เป็นคืนวสันต์อย่างนั้นหรือ?... อี้หยางเซียวหมิ่นเอ่ยคิดอย่างไม่พึงพอใจ แม้ตนจะไม่ใช่บุรุษผู้ยอดเยี่ยมในสามภพ แต่ก็เป็นบุรุษที่เก่งรอบด้านไม่แพ้เทพเซียน ความจริงแล้วอี้หยางเซียวหมิ่นไม่คิดจะย่างกรายเข้ามาในคืนเข้าหอ เพราะไม่ประสงค์มีสัมพันธ์กับนาง ทว่า… “เจียงไฉ ไปเอากำยานหอมมาให้ข้า” บุรุษได้เปลี่ยนใจแล้ว หากปล่อยไปเช่นนี้จะเกิดข่าวลือเสียหายได้ว่าตนไม่อาจมัดใจสตรีในคืนวสันต์ อีกอย่างหากข่าวลือที่ตนไม่ได้ร่วมหอกับนางแพร่งพรายออกไป เกรงว่าจะเป็นการดูถูกสกุลเป่า …กำยานหอม อย่าบอกนะว่า…กำยานหอมระเหยปลุกกำหนัด!? ไม่ๆ อาจจะไม่ใช่ เม่ยเอ๋อร์ เจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้น มีเหตุผลอะไรที่คนอย่างอี้หยางเซียวหมิ่นจะใช้กำยานหอมระเหยปลุกกำหนดกับข้า!... ถึงจะคิดเช่นนั้น ทว่า…สตรีก็ยังเป็นสตรีอยู่วันยังค่ำ ตั้งแต่ไหนแต่ไรนางหวงแหนร่างกาย แม้แต่กับสามีในชาติก่อนนางก็ไม่ได้ให้เชยชม ไม่ใช่ว่านางหวงถึงเพียงนั้น ถึงจะเป็นสตรีที่หวงแหนร่างกาย แต่ด้วยขนบธรรมเนียมประเพณีนางจึงรู้ว่าควรถวายร่างกายให้กับผู้ใด ทว่าคนผู้นั้นในชาติก่อนไม่ได้สนใจใยดีนาง จึงไม่ได้ปรนนิบัติเฉกเช่นสตรีในห้องหอ “นั่งเถอะ ยืนเช่นนั้นมิเมื่อยหรือ?” “ซะ ซูเม่ยแข็งแรงเจ้าค่ะ” “จริงของเจ้า…วิ่งเร็วเช่นนั้น ถ้ามิใช่ม้าเร็วก็คงวิ่งตามเจ้าให้ทันได้ยาก คงแข็งแรงจริงๆ” เป่าซูเม่ยสะดุ้งเฮือก พวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความอับอาย กระนั้นนางก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ อี้หยางเซียวหมิ่นกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะสาวเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า เป่าซูเม่ยใจเต้นระรัว ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้ นางไม่ได้มองว่าอีกฝ่ายเป็นสามี แต่มองว่าบุรุษที่อยู่ในห้องเดียวกันนั้นเป็นศัตรูที่เข่นฆ่าสกุล…รวมถึงตัวนาง! อี้หยางเซียวหมิ่นเดินมาจนถึงตัวของนาง ทว่าสตรีตัวน้อยก็เบี่ยงกายหลบทำให้บุรุษได้แต่ยกยิ้มมุมปากน้อยๆ แล้วเดินผ่านเลยตัวนางมา ทว่า…หมุนตัวกลับเข้าชิดแผ่นหลังเล็กแล้วโน้มหน้าลงไปใกล้กับใบหู “ว้าย!!” ด้วยความตกใจ สตรีตัวน้อยย่นคอหนี แล้วหันไปผลักแผงอกกว้างให้พ้นตัว ทว่าฝ่ามือหยาบกร้านก็คว้าข้อมือของนางเอาไว้ทำให้ตัวนางเองก็ล้มตามบุรุษมาด้วย ที่แย่กว่าคือตัวนางล้มทับอี้หยางเซียวหมิ่นที่ถอยหลังจากการถูกผลักเมื่อครู่มานั่งอยู่บนเตียงพอดิบพอดี [1] ราตรีแห่งคืนวสันต์ = คืนเข้าหอ [2] หลี่ หรือ ลี้ หรือ 1 หลี่(ลี้) = 500 เมตร