บทที่ 26
ค่ายกลคนเขาวงกต
“ร่างกายเจ้า…อ่อนแอเกินไปหรือเปล่า?”หลังจากหมอออกไป อี้หยางเซียวหมิ่นก็ทิ้งกายลงบนเตียง ยื่นฝ่ามือออกไปสัมผัสที่ปลายจมูกรั้นๆ ของสตรีตัวน้อยด้วยความรู้สึกยากที่จะคาดเดา”เช่นนี้หากมีทายาท เจ้าจะรับไหวหรือ?”
…ไม่มีเจ้าค่ะ ข้าไม่มีทางมีทายาทกับท่าน!...
“นั่นเป็นเรื่องไกลตัวสำหรับข้าในตอนนี้เจ้าค่ะ”
“อืม…จริงของเจ้า ก่อนที่จะมีทายาท จำเป็นต้องขุนเจ้าเสียก่อน”
สตรีตัวน้อยทำหน้ามุ่ย ก่อนจะถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ตัวนางเองก็รู้สึกว่าร่างกายนี้ช่างอ่อนแอนัก แถมยังดวงกุด อับโชค มีแต่เรื่องได้รับบาดเจ็บ เป่าซูเม่ยตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าต้องเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวนางและเอาชีวิตรอด ทว่าเหตุใดจึงเจ็บตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้
“เขาว่ากันว่าสุขภาพจิตที่ดี มักอยู่ในร่างกายที่สมบูรณ์นะเจ้าคะ ข้าน้อยได้ยินมาว่าในเมืองหลวงยามชวี[1]ชาวบ้านยังคงขายของกันอยู่ ว่ากันว่าอาหารอร่อยมากเลยนะ
