บทที่ 28
ให้เรียกท่านพี่มิใช่หรือ
เฮือก!!
“ว้าย! เม่ยหวางเฟย!”
“ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ!?”
สตรีตัวน้อยสะดุ้งเฮือก ชุนเถาและหรงฮวาที่กำลังเฝ้าอยู่ด้วยความเป็นห่วงถึงกับสะดุ้งตามไปด้วย
…ที่นี่…ห้องของข้าที่วังรับรองนี่ หมายความว่าออกมาได้แล้วหรือ?...
“เดี๋ยวข้าน้อยจะไปตามหมิ่นอ๋องนะเจ้าคะ!”
เป่าซูเม่ยไม่ได้สนใจที่ชุนเถาเอ่ย ได้แต่จมอยู่กับภวังค์ความคิดของตนเอง ออกมาได้อย่างไร? แล้วนี่ผ่านมานานแค่ไหนแล้ว? ล่าสุดที่นางจำได้นั่นก็คือมือสังหารที่กำลังจะโจมตีอี้หยางเซียวหมิ่น แต่นางก็ใช้อาคมสะท้อนกลับช่วยเอาไว้ จากนั้น…ก็เหมือนจะหมดสติไป?
…เป็นเพราะข้าใช้พลังมากเกินไปหรือ?...
“หมิ่นอ๋องล่ะ?”
“เรียกหาข้าหรือ?”
บุรุษร่างสูงกำยำ เดินผ่านประตูเข้ามา ก่อนจะหยุดลงที่ข้างเตียง ดวงตาของเขายังคงเย็นชาเฉกเช่นเดิม
…ปลอดภัยดีสินะ…
“ท่าน…พาข้าออกมาได้ ขอบคุณหมิ่นอ๋องเจ้าค่ะ”
“…”
อีกฝ่ายไร้เสียงตอบร
