บทที่ 8
น้ำลายรักษาบาดแผล
ฝุ่นตลบไปทั่วบริเวณจากฝีเท้าของชาวบ้านวิ่งหนีตาย เสียงคำรามของสัตว์ปีศาจดังกังวานสร้างความตื่นตระหนกให้กับผู้คน ลูกเล็กเด็กแดงถูกโอบอุ้ม วิ่งหกล้ม แต่ก็ลุกขึ้นมาใหม่แล้ววิ่งต่อไปเพื่อเอาชีวิตรอด บ้านเรือนถูกสัตว์ปีศาจทำลายจนเกือบสิ้น เสียงร้องโหยหวนรวมถึงเสียงร้องไห้จากการสูญเสียดังระงม
อี้หยางเซียวหมิ่นผู้เป็นถึงแม่ทัพเมื่อสงครามถึงสามปี สั่งการพลทหารด้วยความชำนาญ แม้จะหวาดกลัวในฉายาของอ๋องทรราช ผู้ที่แม้แต่ญาติพี่น้องยังฆ่าตายอย่างเหี้ยมโหด ทว่าก็อดไม่ได้ที่จะหวังพึ่งบารมีฉายาสุดน่ากลัวนั้น
“หมิ่นอ๋องขอรับ หมาป่าตัวนี้อยู่ใกล้บ้านเรือนชาวบ้านมากเกินไป เกรงว่าจะรับรองความปลอดภัยมิได้ขอรับ”
“…บ้านเรือนไม่ตายก็สร้างได้ใหม่ ผู้คนตายไปแม้จะหวนคืนมิได้ แต่ก็ดีกว่าสูญเสียไปมากกว่านี้”
สมกับฉายาอ๋องทรราช ความเหี้ยมโหดของบุรุษไม่เป็นรองผู้ใด แม้จะช่วยเหลือคนใต้ปกคร
