บทที่ 72
เหตุใดจึงแตกต่างจากเดิม
นางรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางที่อี้หยางเซียวหมิ่นจะปล่อยเป่าเซียวอวี้กลับเมืองหลวงไปอย่างปลอดภัย ในวันที่นางรับรู้ว่าเป่าเซียวอวี้กลับเมืองหลวงไปแล้วจึงนึกแปลกใจ ทว่าก็มิได้เอ่ยถามให้มากความ จึงคิดยืมมือของซางหนิงเหมยจนได้รู้ความจริงว่า แท้จริงแล้วเป่าเซียวอวี้ยังคงอยู่ในแดนเหนือแห่งนี้ และคาดว่าคงจะโดนอี้หยางเซียวหมิ่นสำเร็จโทษอยู่
“ว่าแต่ซางจูล่ะเจ้าคะ?”ฝ่ามือเล็กลูบไล้แผงอกกว้างอย่างเชื่องช้า มิได้มีเจตนาอื่นใดนอกเสียจากลูบเล่นเลยสักนิด
ด้วยความที่นางชอบสัมผัสแผงอกอุ่นและกว้าง อีกทั้งยังสัมผัสได้ถึงหัวใจดุจดั่นหินผาของบุรุษอีกด้วย
“นางทำงานได้ดี ข้าจึงหาบุนุษให้นางและส่งนางไปอยู่ที่หมู่บ้าน”
“ใจดีเหลือเกินเจ้าค่ะ”
“เป็นผู้ที่เจ้าเอ็นดู เหตุใดข้าจึงไม่ดูแลให้ดีกันเล่า”
“เช่นนั้นหากเรียกกลับมาสักเดี๋ยว คงได้สินะเจ้าคะ”
“อืม ดูแล้วนางซื่อสัตย์ไม่น้อย ไ
