#ตอนกลางคืนวันเดียวกัน
หลังจากที่ใบชากล่อมลูกชายนอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว เธอก็ออกมานั่งทำอะไรต่อมิอะไรต่อด้านนอก และคลินต์เองก็ยังไม่หลับเช่นกัน
"เจ็บมากหรือเปล่า"
"พี่ถามฉันตั้งแต่ตอนกลางวันจนตอนนี้ ฉันหายเจ็บไปแล้ว" ใบชาตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ
"พี่จะทายาให้ เราก็ไม่ยอมให้ทา"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก เดี๋ยวมันก็หาย"
"พี่ขอโทษแทนแม่ของพี่ด้วยนะ"
"ฉันไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องขอโทษหรอก"
"ต้องขอโทษสิ"
"......" ใบชาไม่ได้ตอบอะไร สีหน้าและท่าทางของเธอดูเหมือนคนที่ไม่ได้คิดอะไร เหมือนลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ใครจะไปรู้ว่าในใจของเธอตอนนี้คิดมากอยู่ เพราะคนทั้งสองคนนั้นตามความเป็นจริงแล้วก็คือปู่กับย่าของมะโซว ดูแล้วทั้งสองไม่มีท่าทีว่าจะยอมรับเลยถ้าหากรู้ว่ามะโซวคือหลานแท้ๆ ของตัวเอง
"มะโซวจะเป็นอะไรหรือเปล่า?"
"หมายถึงอะไร"
"พ่อแม่พี่เขาพูดไม่ดีแบบนั้น จะฝังใจไหม จะกลัวหรือเปล่าเวลาได
