“เฮ้อ...~” เสียงถอนหายใจยาวๆ ที่ดังมาจากคนตัวเล็กที่กำลังนั่งอยู่ตรงโซฟา ทำให้ขุนเขาที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันมองอย่างหนักใจ เพราะนี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ฮาน่าถอนหายใจยาวออกมาแบบนี้
“ถอนหายใจกี่ครั้งแล้วเนี่ยเรา” ขุนเขาเดินเข้ามาหาฮาน่า พร้อมกับวางมือลงบนหัวไหล่เล็กอย่างอ่อนโยน อยากจะปลอบใจเธอให้มากกว่านี้ แต่ก็ทำได้แค่นี้เท่านั้นเอง
“ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้นับเลย” เธอตอบกลับเสียงแผ่ว
“เลิกถอนหายใจแบบนี้ได้แล้วนะ กับข้าวเสร็จแล้วกินข้าวกันก่อน” มือหนาลูบที่ศีรษะของเธอด้วยความอ่อนโยน เพราะนี่ก็เป็นเพียงทางเดียวที่จะสามารถปลอบใจเธอได้
“คามิลจะกลับมาตอนไหนเหรอ?”
“ฉันก็ไม่รู้มันเหมือนกัน ไอ้นี่มันเดาใจยาก นึกอยากจะกลับมันก็กลับ นึกจะไม่อยากกลับมันก็หายไปดื้อๆ เลย”
“มันปกติสำหรับนาย แต่มันไม่ใช่สำหรับฉันน่ะสิ” ฮาน่าพูดเสียงแผ่ว ตอนที่สองคนอยู่ด้วยกันก็กลับคอนโดบ้างไม่กลับบ้าง บาง
