ฮาน่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นพร้อมกับกลิ่นเหม็นอบอวลของยาในโรงพยาบาล สายน้ำเกลือ ชุด และสภาพร่างกายของตัวเองที่เหมือนกำลังถูกพันธนาการอยู่ตอนนี้มันทำให้เธอมั่นใจได้แล้วว่าเธออยู่ที่ไหน
“ขุนเขา...” เสียงแหบแห้งเอ่ยเรียกบุคคลที่กำลังยืนหันหลังให้กับเตียงพักฟื้นของเธออยู่ แม้จะมองเห็นแค่ด้านหลังแต่เธอก็รู้ดีว่าคือใคร
เพราะคามิลคงไม่มาหาเธอที่นี่ง่ายๆ หรอก
“ฮาน่า!”
“ฉันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อคืนน่ะ เธออ้วกแล้วก็นิ่งไปเลย ฉันก็เลยรีบพาเธอมาโรงพยาบาล”
“ขอโทษนะ เพราะฉันแท้ๆ ทำนายลำบากเลย”
“ลำบากที่ไหนกัน ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อยนะฮาน่า”
“ฉันเป็นอะไรเหรอ?”
“หมอบอกว่าเธอเกิดภาวะเครียดสะสมน่ะ ถ้าวันนี้ไม่เป็นอะไร พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว”
“อืม...เรื่องนี้รู้แค่เราสองคนนะ”
“ฉันส่งข้อความไปบอกคามิลเมื่อคืนแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะมาหรือเปล่า”
“ฉันหมายถึง อย่าบอกเร
