2. คนใจร้าย +++
1336 คำ
หมับ!
"อื้อออ...อ่อยนะ!!" ร่างอรชรถูกกระชากขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง แล้วโดนกระแทกจูบปิดเรียวปากนุ่ม ช่วงชิงเค้นเอาน้ำหวานอย่างหนัก ด้วยลิ้นสากจากท่าทีแสนหยาบกระด้าง ทำเธอปล่อยน้ำตาลงข้างแก้มป่อง เพราะมันเจ็บแสบทั่วผิวนุ่มๆ มากกว่าจะหลงระทวยอ่อนในใบหน้าหล่อเหลาที่ดึงดูดคนมอง
"ถ้าไม่อยากโดนตอนนี้ก็รีบชักเร็วๆ !" เสียงแหบพร่าบอกอย่างดุดัน กับความอัดอั้นตรงเป้าตุง ต้องบังคับให้มือบอบบางมากอบกุมลำเอ็นชายไว้ แล้วชักขึ้นลงคอยรีดน้ำกามให้มันระเบิดออก
ระหว่างนั้นเขาก็รีบตะโบมดูดดุนน้ำหวานหนัก เด็กแสร้งไร้ประสบการณ์คนนี้สามารถเรียกเร้าอารมณ์ดิบได้ แค่เธอทำเป็นสู้มือหนามันก็น่าจับขย้ำให้แหลกสะบั้น
"ต้องทำแบบนี้เหรอ...อื้ออ๊า" หน้าสวยรีบเอียงใส่บ่ากว้างแนบลงบนเสื้อสูทสีดำกริบ ปล่อยให้สองมือบางถูกมือหนาเพียงข้างเดียวควบคุม ทำการชักรูดแท่งชายรัวจังหวะหนักๆ
แต่คงไม่พอใจสำหรับเขาอยู่ดี ปากหยักยิ่งแนบจูบต่อตวัดลิ้นสากมาเกี่ยวพันลิ้นเล็กแนบแน่น มีบางจังหวะที่โดนขบกัดให้เจ็บซี๊ด แล้วยังบดขยี้จูบหนักๆ เหมือนว่าหิวโหยความหื่นกามอย่างมาก
"อึก!..กล้ามาก" คาเดนเหลือบตำหนิใบหน้าสวยเฉี่ยว เวลาที่เธอแกล้งเอาคืนเขาด้วยกันกัดเข้าปลายลิ้นสากเต็มๆ ทำให้ได้รับรสชาติคาวสลับรสจูบหนักหน่วง
มือหนาเลยควักเอาเต้าเสื้อไซส์เกินขนาดกว่าที่คาดการณ์ มาบีบเคล้นจนล้นง้ามนิ้วมือยาว ในช่วงแลกจูบอย่างร้อนเร่า
"จะเจ็บพอก่อน..อื้อคุณ..."
"อ่าส์..." คาเดนเปล่งเสียงปรารถนาทันที เมื่อได้ปลดปล่อยความอัดอั้นในกายชายใส่สองมือนุ่มนิ่ม พ่นลมหายใจร้อนอุ่นใกล้ลำคอขาวละเอียด มีกลิ่นหอมน่าพิสูจน์บางอย่างให้เหลียวสนใจ
"อื้อคุณ!..หนูเจ็บ!" ลูกพีชบอกเสียงหลง ตอนโดนคมเขี้ยวขบเม้มตรงลำคอระหงขาว ทำเธอสะดุ้งตกใจรีบกำจิกลงเสื้อทำงานเขา
"อยากตายมากหรือไง!" สายตาคู่คมเหลือบมองให้คนบนตักเห็น ว่าเขากำเข้าที่ข้อมือหนาต่างหาก มีรอยเล็บยาวแฉลบเกือบเลือดออก
"ขอโทษค่ะแต่เอ๊ะ! ...เปลื้อนหมดแล้ว หนูยังต้องไปเรียนภาคบ่ายอีกนะเนี้ย" ลูกพีชกระโดดลงจากตักแกร่งรวดเร็ว ถึงจะคว้าเอาทิชชู่มาเช็ดน้ำกามแบบกระด้างอายตรงชายกระโปรงทรงเอสีดำ
เกิดมาเธอก็เพิ่งรู้ว่าน้ำปรารถนาของผู้ชายเป็นแบบนี้ ทั้งยังมีกลิ่นเฉพาะตัวจะสะอิดสะเอียนก็มีในปากเธออีก ช่างน่ารังเกียจขยะแขยงจัง
"ไสหัวออกไปซะ!" น้ำเสียงเข้มสบถบอก ช่างเป็นการปลดปล่อยที่ไร้อารมณ์สิ้นดี ถึงจะขยับจัดการกางเกงของตัวเอง
"......" เรียวปากบางเบาะเล็กน้อย อยากจะก่นร้องไห้ระบายแต่ก็ทำได้แค่ในใจดวงเล็ก เลยรีบติดกระดุมเสื้อนักศึกษาให้เข้าที่ตามเดิม
"ฉันบอกให้เธอไสหัวออกไปไง!!!"
"ไปแล้วห้ามโทรตามมาอีกนะคะ ไม่งั้นหนูจะต้องฝันร้ายแน่ๆ เลย" เธอรีบคว้ากระเป๋าสะพายคล้องใส่ไหล่มนสวย ก่อนจะก้าวสองเท้าเล็กเดินออกจากห้องทำงานของผู้ให้ทุนการศึกษา
แต่ทว่าภาพเมื่อกี้ที่เกิดขึ้นมันวนเวียนในสมองไม่หยุด หญิงสาวที่ไม่เคยสนใจเรื่องเพศตรงข้าม ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้บีบบังคับและการกระทำที่เถื่อนมากเกินจะปรับสภาพทัน
"ไม่มาแล้ว ยังไงก็ไม่มาอีกแล้ว!"
มหาวิทยาลัยชื่อดัง_
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะลูกพีช ไหนว่าเธอไปรับทุนมาแล้วนี่น่า หรือว่าปีนี้ไม่ได้" กรีนเพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยถาม ช่วงที่เห็นลูกพีชนั่งหน้าบึ้งเหมือนโดนคนแกล้งมาแล้วเธอก็เป็นพวกไม่ยอมแพ้ด้วย
"ไปรับมาแล้ว แต่ดวงไม่ดีเลยโดนหมากัด" แค่นึกถึงภาพน่าอายมันก็ร้อนในกายสาวเสียหมด สิ่งที่เธอเห็นเมื่อช่วงเช้านั่นหรือคือความเป็นชายของคาเดน หากมันเข้าไปอยู่ในตัวเธอไม่ต้องตายก่อนเลยเหรอ
"หมากัดตรงไหนอ่ะลูกพีช ไปหาหมอยังหรือไปห้องพยาบาลกันไหม?"
"ไม่เป็นไรหรอก มันกัดไม่เข้าน่ะ" เสียงใสตอบบ่ายเบี่ยง จะตอบเพื่อนสาวยังไงดีล่ะเมื่อตรงที่เจ็บคือในปากเธอต่างหาก ส่วนตีงลำคอเล็กเธอก็เลือกจะทาอะไรปกปิดไว้ชั่วคราว ไม่รู้ว่ามาเฟียหนุ่มคนนั้นจะคิดอะไรอยู่ ถึงได้งับเข้าผิวขาวๆ จนมีรอยเขี้ยวเด่นเลย
"ดูดีหรือยัง ต่อให้ไม่มีแผลก็ติดเชื้อได้นะอย่าวางใจสิ"
"เราว่าเราดูดีแล้ว ไม่มีทางติดเชื้อหรอกมันแค่ขู่ไม่ถึงกับเข้า" ฝ่ายคนบอกรับเบี่ยงเบนความสนมจต่อ
"แน่ใจเหรอ เราดูให้ไหมว่ามันเข้าหรือเปล่า เผื่อเธอมองไม่เห็นน่ะ" เรียวกิบอก เขาคือเพื่อนชายคนนึงในกลุ่มมาตั้งแต่ปีสี่ เลยสนิทกันรู้จักนิสัยดีหมดแล้ว
"ถ้ามันเข้าเลือดก็ต้องออกไปแล้ว...." แล้วทำไมตอนที่เธอพูดประโยคนี้ ภาพๆ นึงดันลอยเข้าในหัวสมอง ร่างอรชรรีบก้มหน้าฟุบลงบนโต๊ะเรียนก่อน
"แน่ใจนะว่าไหว?"
"แน่ใจมากๆ "
"งั้นก็ดีแล้ว ปีนี้พวกเราต้องไปหาที่ฝึกงานนะ ลูกพีชไปฝึกบริษัทของพ่อเราไหม?" กรีนเอ่ยถาม เธอมีครอบครัวเป็นถึงเจ้าของกิจการ เกิดเป็นลูกคนรวยย่อมสบาย แล้วอีกอย่างก็อยากให้เพื่อนสาวไปทำด้วยกัน เผื่อจะชวนกันอู้ได้ไม่มีปัญหา
"จะไปดีไหมล่ะกรีน เรากลัวที่บ้านเธออึดอัดน่ะถ้าเพื่อนไปฝึกงานด้วย กลัวจะไม่กล้าใช้งานนะ" เสียงใสบอก ครั้งนึงเธอเคยไปที่บริษัทของบิดากรีน พบว่าทุกคนให้ความเคารพราวกับเจ้านายเลย แล้วจะนับประสาอะไรถ้าต้องหาประสบการณ์
"งั้นก็บริษัทของที่บ้านเราไง ที่นั่นดีนะแยกเป็นโรงงานไว้ ลูกพีชอยากทำตรงไหนขอให้บอก" เรียวกิบอกอย่างมั่นใต
"เราเรียนภาษาสื่อสารกันนะเรียวกิ จะให้ไปทำงานแล้วมันจะเป็นสายตรงกันยังไงล่ะ?" ลูกพีชกรอกตาขึ้นมองบน ก็พอรู้มาบ้างแล้วล่ะว่าที่บ้านเรียวกิไม่ได้เข้มงวดอะไร หากเพื่อนชายไปฝึกงานด้วยคงจะนั่งๆ กินๆ ยังไงก็ผ่านอยู่ดี
"แล้วลูกพีชจะไปที่ไหนล่ะ ขืนแจ้งอาจารย์ชักช้าเดี๋ยวก็ไม่ได้ออกไปฝึกงานหรอก" กรีนพูดเตือน ฝ่ายอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเธอก็ค่อนข้างดุ ดีไม่ดีก็โดนบ่นมาเพิ่มอีกพลอยจะเสียกำลังใจเปล่าๆ
"อ้อ...เรารู้แล้ว ที่ให้ทุนไว้เรียนไงง่ายจะตาย เขาก็คงอยากได้คนทำงานอยู่พอดีแหละ" เสียงใสเอ่ยเมื่อมีความคิดในหัวซ้อน ในเมื่อทางนั้นอยากได้ตัวเธอซะเหลือเกิน ก็ชวนให้แลกเรื่องฝึกงานไปเลยจะได้หนีไปไหนไม่พ้น
"แน่ใจนะว่าเขาจะรับ?"
"แน่ใจมากๆ ทุนก็ของเขานะ ใครจะมาให้ฟรีๆ ไม่มีทาง"
"เอาตามนั้นใช่ไหม ไว้เราไปดูลูกพีชฝึกงานด้วยดีกว่า เผื่อจะไปทำด้วยกัน" เรียวกิบอก
"มันก็คงจะดีแหละ ให้ทุนมาตั้งสี่ปีไม่รวยจริงส่งไม่ได้หรอกนะจ๊ะ" กรีนพูดเสริม ยังรู้มาอีกว่าเพื่อนสาวได้อุปกรณ์ส่งเสริมการเรียนมาตลอด แต่ละอย่างก็ราคาสูงลิ่วเกินความจำเป็นก็มี
"ใช่เขารวยจริง แต่นิสัยไม่นะ"
........................
- ผู้เขียน
