3. หลบพ้น?
1203 คำ
กึ่ก~
แล้วเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนของนักศึกษาสาว เธอก็รีบเดินทางมายังสนามบินสถานที่ที่เธอมาเมื่อเช้ากับลูกน้องของมาเฟียหนุ่ม
ในมือบอบบางถือแฟ้มเอกสารสำคัญเกี่ยวกับเรื่องเรียนในปีสุดท้าย ดีไม่ดีเธออาจจะได้ทำงานในสถานที่ใหญ่โตแห่งนี้ แล้วข้อแลกเปลี่ยนก็ต้องมีเจรจากันได้บ้าง
"ต้องการติดต่ออะไรคะ?" พนักงานต้อนรับคนนึงเอ่ยถาม
"คือฉันจะมาคุยเรื่องขอฝึกงานที่นี่ค่ะ" เสียงใสตอบมั่นใจ
"ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่นี่ไม่เคยรับเด็กฝึกงานค่ะ"
"เอ่อ..จะรบกวนไหมคะ ถ้าขอเข้าพบคุณคาเดนคนนี้ค่ะ" ลูกพีชรีบนำแฟ้มเอกสารขึ้นมา ยกนิ้วชี้ลงบนชื่อเจ้าของทุนการศึกษาและเป็นเจ้าของสนามบินชื่อดัง
"ต้องเข้าใจอะไรผิดแล้วแน่ๆ ค่ะ ถ้าไม่ได้ส่งคนมานัดไว้ คุณคาเดนไม่อนุญาตให้ใครเข้าพบเด็ดขาดค่ะ" พนักงานสาวยังยืนกราน มองดูนักศึกษาหญิงที่มีท่าทีผิดปกติ จู่จู่มาขอพบเจ้าของที่นี่ได้ยังไงในเมื่อพนักงานยังไม่มีใครเคยได้เจอ
"แต่ฉันเป็นเด็กทุนของเขานะคะ มีเรื่องจะคุยธุระสำคัญเลยค่ะ" ความมั่นใจก่อนนี้หายไปพริบตา
"ไม่ได้จริงๆ ค่ะ ช่วยหลบทางด้วยนะคะ รบกวนลูกค้าท่านอื่นค่ะ"
"....แล้วจะเอาต่อดีนะ?" สองเท้าเล็กเดินถอยออก เมื่อคู่สนทนาผายมือเรียกลูกค้าผ่านประตูคนใหม่เข้าไปหา ความตั้งใจที่วางแผนเรื่องต่างๆ นานาต้องยกเลิกหรอกเหรอ แต่เธอยังไม่ได้เจอหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ สิทธิ์ตัดสินใจก็ควรต้องรอก่อนไหม
ทันใดนั้นเองเธอก็ได้ความคิดขึ้น รีบเดินไปยังลานจอดรถเมื่อเช้านี้เผื่อว่าจะเจอลูกน้องของมาเฟียหนุ่มสักคน แต่ใครก็ได้ที่จะพาให้เธอไปเจอเขาสักครั้งนึง
กึ่ก!
"ของที่ส่งไปเที่ยวบินนี้อย่าให้ขาดล่ะ"
"ได้ครับ" ดวงตาคู่สวยต้องเบิกโพลงกว้าง ตอนเห็นร่างสูงโปร่งของคนเมื่อช่วงเช้ากำลังยืนข้างเครื่องบินลำส่วนตัว มีบอดี้การ์ดชุดดำเนียยมากมาย และยังมีคู่สนทนาราวกับใครสักคนที่คุ้นตา
"นายครับ" วาฟิกรีบเข้าไปรายงานบางอย่างแก่เจ้านาย ทำคนที่ยืนแอบดูรีบร่นถอยหลังหาที่ซ่อน เผื่อพวกเขาทำสิ่งใดที่เธอไม่สมควรยุ่งจะได้ไม่เป็นปัญหาหากมาขอโอกาสจากเขา
"รีบไปจัดการซะ!" สิ้นน้ำเสียงเข้าตะหวาดสั่งดังลั่น ทุกคนต่างแยกย้ายออกจากจุดนั้น ไม่เว้นแม้แต่คู่สนทนาคนตรงหน้า
ตึก! ตึก! ตึก!
ปลายรองเท้าหนักราคาแพงก้าวอย่างหนักแน่น มุ่งมายังทางข้างหลังจะเป็นโกดังเก็บเครื่องบินส่วนตัว
"คิดว่าจะหลบพ้นหรอกเหรอ?"
"......" หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น โทนน้ำเสียงดุดันชวนให้เสียวสันหลังวูบวาบยังไม่พอ เธอยังรับรู้ได้ว่าเขายืนอยู่แถวๆ นี้ แต่จะก้าวขาออกไปก็กลัวเจอแล้วโดนดี
"ไง อยากตายเร็วก็ไม่บอก" คาเดนพุ่งมาคว้าลำคอระหง บีบกำไว้อย่างนั้นจนร่างอรชรหลุดออกมาจากที่ซ่อน
"มะไม่ใช่อย่างนั้นนะ หนูแค่มาหาคุณไม่ได้จะมาแอบดูอะไรนะ...ปล่อยก่อนมันเจ็บแล้ว" หากเธอดิ้นเมื่อไหร่มือหนาก็ยิ่งบีบลำคอแน่น เหมือนว่าเธอจะขาดอากาศหายใจตลอดเวลา
ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้ก็เหมือนมัจจุราชเข้าไปทุกนาที เพ่งมองเธอแบบเย็นยะเยือกและเฉียบขาด ให้มันเข้ากัดกินในใจคนถูกมอง
"อย่ามาอยากรู้เรื่องของฉันอีก!" ท่อนแขนแกร่งยกขึ้นสูงกว่าเดิมอีกนิด ก็ทำสองเท้าเรียวเล็กอยู่เหนือพื้นปูนซีเมนต์ หน้าสวยยิ่งส่ายพ่านกล้าๆ กลัวๆ ปริน้ำใสใสเอ่อรอบดวงตาคู่กลม
"อ่อย..อูเอ็บ..อายไอไอออก!" เหมือนกับว่าขาดออกซิเจนเข้าไปในร่างกายฉับพลัน หน้าอกอวบใหญ่ยิ่งกระเพื่อมรับแรงสูบฉีด มันทรมานจนเธอต้องดิ้นขัดขืนให้มีชีวิตรอด ทั้งกำจิกข้อมือหนาและข่วนเป็นรอยเล็บยาวตามแขนแกร่ง
ตุ๊บ~ มือหนาปล่อยออกจากลำคอเล็ก ให้ร่างอรชรร่วงลงพื้น
"แค่ก แค่ก...คุณทำหนูตายได้เลยนะ!" กำปั้นน้อยๆ ทุบลงกลางอกอวบ พอมีออกซิเจนเข้าปอดก็สำลักหน้าดำหน้าแดง เธอรีบต้องเอาเรื่องใส่คนนิสัยไม่ดีรวดเร็ว
"ตายซะสิน่าจะง่ายดี" เขากับล้วงเอาอาวุธข้างหลังเอวสอบ มองดูนักศึกษาสาวตรงเป็นเพียงแค่เศษจริงๆ ไม่ได้มีค่าคู่ควรมาให้เขาเสียเวลาด้วยเลย
"คะคุณ! หลบไปเร็ว!!!"
ปั้ง! ตุ๊บ! เสียงลั่นไกไม่ใช่จากอาวุธในมือหนา แต่มันเป็นของคนด้านหลังที่พยามวิ่งเข้ามาหาคาเดน แต่โชคดีที่บอดี้การ์ดของเขาเข้ามาควบคุมตัวไว้ได้ก่อน
"....." ดวงตาคู่จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาระยะใกล้ เขาดันมาชนเข้ากับตัวเธอเต็มๆ ในช่วงที่ลูกพีชเห็นภาพด้านหลังที่กำลังเกิดขึ้น แล้วคว้าเอาให้ร่างสูงมายืนหลบตรงมุมของเธอ
ลมหายใจร้อนอุ่นราวกับเมื่อตอนเช้าอยู่เหนือริมฝีปากบาง คราวนี้มีกลิ่นของสารนิโคตินปะปน กับความคิดซ่อนข้างในสายตาเขา ทำให้น่าค้นหาบางอย่างเกินจะหักห้ามใจ
"อย่ามาทำตัวเอาไม่เลือกที่!" น้ำเสียงเข้มตำหนิ พลักให้ร่างอรชรออกจากตัวเขาแทบจะทำเธอเซถลาไปชนกำแพงโกดัง
ก่อนจะหัวไปมองพร้อมอาวุธทางที่วาฟิกจับตัวคนแปลกหน้าไว้
"คุณคะ..หนูมีเรื่องจะมาคุยกับคุณหน่อย ถ้าไม่รบ..."
"รบกวน" เสียงเข้มบอกราบเรียบ ถึงจะก้าวขายาวหนีหญิงสาวน่ารำคาญ
"แต่คุณ!!!" ลูกพีชรีบก้มหาเอกสารสำคัญเรื่องเรียนทันที เธอจะให้มันหายไปไม่ได้ เพราะอาจารย์ที่ปรึกษาปีนี้ดุมากๆ
"มันบอกว่าตามเธอมาครับ" วาฟิกหันมองทางด้านของลูกพีชทันที
"ช่างกล้ามาก! จับตัวมันไว้แล้วเอาไปขังซะ!"
"ขัง? ไม่ใช่หนูนะ หนูไม่ได้พาเขามาเลย!" ร่างอรชรแทบหมดแรงเดิน มันชาวาบไปทั้งสองขาเรียวเล็ก เมื่อเห็นสายตาเหี้ยมของคาเดน
เธอไม่รู้จักผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นเลย แต่ดูเหมือนว่าเขายังทำท่าทางคล้ายส่งสัญญาณอะไรให้เธอรู้ตัว จนทุกสายตาก็สงสัยกันทั้งหมด
"เอาตัวไปขังไว้ก่อน!" วาฟิกออกคำสั่งให้ลูกน้องได้ยิน
"มะไม่ได้นะ! หนูต้องไปเรียนหนังสืออีก ไม่ได้รู้จักเขาสักหน่อยเลย! ปล่อยนะปล่อยเดี๋ยวนี้!!!" เสียงใสพยามเอ่ยอธิบาย แต่ยังไงเธอสู้พวกกลุ่มบอดี้การ์ดของมาเฟียหนุ่มไม่ไหว แล้วยิ่งคนที่ออกคำสั่งก็มองเธอเป็นสิ่งน่ารำคาญ เขายืนดูแล้วปล่อยผ่านไม่คิดจะสงสารหรือเห็นใจสักนิดเดียว
"ฟังหนูก่อน หนูไม่ได้เรื่องด้วยเลยนะคุณ!!!"
......................
- ผู้เขียน
