หลายวันต่อมา_
ร่างสูงยังคงนั่งบนเก้าอี้ตัวประจำตรงข้างเตียงของคนเจ็บ เสมือนว่ามันเป็นเพื่อนสนิทคนนึงไปแล้ว เขายังคงมาเฝ้าลูกพีชที่ยังนอนหลับสนิท แม้จะผ่านมาหลายวันอาการของเธอก็ยังคงที่ ไม่มีความแน่นอนว่าถ้าตื่นแล้วเธอจะเป็นยังไงต่อ
"หลับไปนานจังเลยนะ รู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอมากขนาดไหนลูกพีช.." มือหนาลูบไล้พวงแก้มเนียนสีชมพูระเรื่อ ใบหน้าสวยกลับมาเป็นปกติแล้ว เหลือแค่เพียงรอเธอฟื้นลืมตามาเท่านั้น
เขาภาวนามาตลอดหลายวันนี้เช่นกัน แค่ให้ลูกพีชลืมตามาคุยกับเขาบ้าง ต่อให้เธอจะเป็นยังไงเขาก็จะรับผิดชอบดูแลเธอต่อเอง
แต่ในความคิดนั้นก็มีเรื่องให้น่าเจ็บปวด เขายังคงไม่ลืมเหตุการณ์ที่ผ่านมา ที่ทำให้เธอต้องอยู่ในสภาพอย่างนี้ หากเธอต้องมีอาการอะไรขึ้นมาอีกก็คงไม่พ้นจะโทษตัวเองไปตลอดชีวิต
"จะพาไปรักษาเมืองนอกไหมล่ะ พี่มึงก็จะติดต่อโรงพยาบาลให้ไม่ใช่เหรอ?" ฮีลนั่งเฝ้าอยู่ตรงโซฟาเอ่ยถาม เขาอยากให้ลู
