5. แน่ใจ?
1330 คำ
ช่วงกลางดึก_
"ถ้าคลานออกไปไหวก็เชิญ" ร่างสูงสวมเพียงกางเกงขายาวตัวเดียว ยืนอยู่ตรงระเบียงไม่คิดแม้แต่จะเหลียวมองคนบนเตียงกว้าง
เธอกำลังนอนหมดเรี่ยวแรงปานจะขาดใจอยู่ทุกนาที เพราะเขาได้ปลดปล่อยอารมณ์ดิบใส่ร่างกายสาวไปหลายรอบ โดยไม่ได้สนใจผู้รองรับว่าจะไหวหรือไม่
"หนูไปแน่ค่ะ ไม่อยากอยู่ใกล้กับคนอย่างคุณหรอก!" แม้จะปวดหน่วงในท้องน้อยหนักขนาดไหน เธอก็ต้องกัดฟันสู้หนีคนใจร้าย
ร่างอรชรรีบพยุงตัวเองลุกมานั่งขอบเตียง คว้าเอาผ้านวมปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า มองหาชุดเสื้อผ้าที่จะใส่กลับ แต่เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันขาดกระจายไม่เหลือชิ้นดี
"....." คาเดนก็ยังคงท่าทีเดิม เลือกจะสูบบุหรี่รับสารนิโคตินหนักต่อ
"คุณ!"
"...." มีเพียงความเงียบเท่านั้น
"คุณได้ยินที่หนูเรียกไหมคะ เสื้อผ้าหนูขาดหมดแล้วจะใส่ตัวไหนของคุณกลับบ้านได้บ้าง?" เธอจำเป็นต้องเขยิบเดินทีละก้าวช้าๆ มายืนตรงกรอบบานประตูระเบียง ถึงจะรู้ว่าอยู่ชั้นบนสุดของสนามบินขนาดใหญ่
แต่ตรงที่น่าสนใจกว่าคือแผ่นหลังกว้าง กล้ามมัดเนื้อเป็นมัดๆ ที่ชวนเธอมวลท้องน้อย ราวกับมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินอยู่ภายในนั้น
ภาพที่ร่วมบทปรารถนาตีย้อนเข้าในหัวสมองเล็ก ร่างกายแสนกำยำแข็งแรงน่าไหวหวั่น
"มาบอกฉันทำไม?" ร่างสูงเอี้ยวตัวมองเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปสนใจลานจอดเครื่องบินลำใหญ่มากมาย
"ก็หนูต้องบอกสิ คุณทำชุดนักศึกษาหนูขาดนะแล้วก็ไม่มีใส่ไปเรียนเลย" ต่อให้เธอได้ทุนการศึกษาแถมยังมีเงินเดือนเข้ากระเป๋าไว้ใช้ ก็แสร้งทำเป็นไม่พอซะยังดีกว่า เผื่ออีกฝ่ายจะเห็นใจให้มาฝึกงานที่นี่ ช่างเป็นการวางแผนที่แยบยล
"ก็ไม่ต้องไป"
"อ้าวคุณ!..ส่งเสียจนจะเรียนจบแล้วนะยังจะให้หยุดอีกเหรอ คุณก็ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีนะ ทั้งหล่อทั้งรวยโคตรเพอร์เฟคไปเลย"
"ฉันไม่ใช่คนหลงตัวเอง" มือหนานำมวนบุหรี่บดขยี้ทิ้งในถาดแก้ว ถึงจะเดินดุ่มมาตรงที่ร่างอรชรยืน คือตรงมุมผ้าม่านราวกับกลัวคนข้างนอกเห็น
"แต่คุณหล่อจริงๆ นะ สาวๆ เห็นทีมีกรี๊ดอ่ะ"
"ปัญญาอ่อน"
"งั้นหนูขอเลือกเสื้อผ้าคุณใส่กลับไปได้ไหมคะ แล้วจะซักมาส่งคืนทีหลัง"
"เอาสิ" เสียงเข้มบอกราบเรียบ คว้าเอาผ้าขนหนูขึ้นพาดใส่บ่ากว้าง เห็นคราบคาวเปอะเปื้อนเต็มผ้านวมที่ลูกพีชห่อตัวอยู่ ทั้งที่เขาเป็นคนรักสะอาดและเจ้าระเบียบมาก
"นั่นไงว่าแล้ใคุณต้องใจดี แต่เรายังไม่ได้คุยกันเรื่องนึงเลยนะ เป็นความตั้งใจของหนูเพื่อมาหาคุณที่นี่เลย" คนบอกรีบคว้าข้อมือหนารั้งไว้ก่อน หากจะไปเคาะประตูเรียกเขสมาคุยทีหลัง คงจะได้โดนด่าเอา
"ว่ามา"
"คือหนูหาที่ฝึกงานไม่ได้ ขอมาฝึกที่นี่ได้ไหมคะตำแหน่งอะไรก็ไม่เกี่ยง" เปลือกตาบางกระพริบตาปริบๆ ขอร้อง
"แล้วจะแลกกับอะไรดี?" คนบอกเหลือบสายตาไล่ดูเรือนร่างอรชร แน่นอนว่าเขาจะไม่กินใครซ้ำ โดยเฉพาะร่างกายผ่านเขามาอย่างหนักแล้ว
"ผลการเรียนไงคะ เพื่อเป็นหน้าเป็นตาของเด็กทุน" ลูกพีชยิ่งเพิ่มมั่นใจเข้าไปอีก เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะได้เกียรตินิยมในปีนี้
"ไม่ได้น่าสนใจ"
"งั้นก็..."
"ชักช้า!" มือหนาสะบัดออกจากพันธกานต์รวดเร็ว เขาให้โอกาสเธอมายืนต่อลองก็ดีตั้งเท่าไหร่แล้ว
"หนูจะช่วยคุณหาคนร้ายที่ดีไหมคะ ไหนๆ ถ้ามาฝึกงานที่นี่เข้ากับพนักงานได้ หนูก็คงจะรู้ว่าใครเป็นหนอนในที่ทำงานของคุณ" สองเรียวแขนเล็กยกกอดอกมั่นใจ แอบใช้ไหล่มนช่วงที่อีกฝ่ายเผลอชนกระทบแขนแกร่งประหนึ่งสหายคนสนิท
"แอบฟังฉันคุยโทรศัพท์?" เสี้ยวหน้าหล่อคมจ้องเขม็ง เขาออกไปคุยโทรศัพท์กับลูกน้อง เธอคงจะได้ยินเรื่องราวหนอนบ่อนไส้ ในสถานที่ใต้บังคับบัญชาของเขา
"ก็คุณไม่ได้ปิดประตูแล้วมันก็ได้ยินเองนี่น่า แต่หนูช่วยคุณได้นะอยากลองพิสูจน์ไหมคะ แค่ฝึกงานไม่กี่เดือนเองนะ"
"แน่ใจว่าจะฝึกงานที่นี่" คิ้วหนาข้างนึงเลิกขึ้นถาม กระตุกผ้านวมของเขาออกจากร่างอรชร จะเห็นผิวบอบบางมีรอยช้ำและและคมเขี้ยวเกือบทั่วตัว ลามลงมาต้นขาอ่อนก็คราบคาวแห้งเกอะ ส่วนเนินสาวก็ไม่ต้องเอ่ยถึงแดงเถือกแจ่มแจ้ง
"ค่ะลูกพีชคนนี้พร้อมฝึกงานทุกเมื่อ ถ้าคุณคาเดนใจดีสั่งออกมา"
"ให้คิดอีกที?"
"คิดแล้วไม่ปฏิเสธค่ะ มั่นใจมากๆ "
"งั้นก็เริ่มพรุ่งนี้ตำแหน่งพิเศษสำหรับเธอ"
"ว้าว...ฟังดูน่าตื่นเต้นดีจัง มีตำแหน่งพิเศษให้หนูด้วย คุณเนี้ยใจดีที่สุดจริงๆ เชียว" ดวงตาคู่กลมสวยเบิกโพลงกว้าง อย่างกับได้ยินเรื่องเหลือเชื่อ นับว่าโชคร้ายมาแล้วก็ได้เจอเรื่องสุดแสนจะดีใจไปเลย
"ฉันไม่ชอบนอนรวมกับใคร เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ไสหัวออกจากที่นี่ไปซะ" เสียงเข้มบอกราบเรียบ
"ไล่เลยเหรอ.."
"ก็ชัดเจนอยู่นะ" พอพูดจบร่างสูงก็ก้าวขายาวเดินดุ่มเข้าห้องน้ำไปในทันที
"คุณมันโคตรใจร้ายสุดๆ แล้วอ่ะเอาจริง" ระหว่างที่ลูกพีชพูดบ่นอย่างเจ็บใจ รีบไปคว้าเอาเสื้อสีดำในตู้เสื้อผ้าของคาเดน และนำชุดชั้นในที่ยังเปียกชุ่มมาสวมใส่ไว้ก่อนชั่วคราว
เธอไม่ลืมจะเอาเอกสารขอฝึกงานวางไว้บนโต๊ะใกล้หัวเตียงนอน ตามมาด้วยกระเป๋าสะพายคล้องใส่แขน
"......" สองเท้าเล็กรีบพาตัวเองเดินออกข้างนอกห้อง มาพบเข้ากับวาฟิกที่ยังยืนคุยกับบอดี้การ์ดคนอื่นอยู่ ทุกคนต่างมีสายตาหลากหลายความคิด ทำให้เธอประหม่าไม่กล้าเอ่ยคุย
"เดี๋ยวให้คนลงไปส่ง" ฝ่ายวาฟิกพูด เห็นแล้วว่าหญิงสาวใส่เสื้อราคาแพงของเจ้านาย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหากเธอออกจากห้องนั้นมาได้ พวกเขาก็ต้องทำตามหน้าที่
"ได้ค่ะ" ลูกพีชเอ่ยตอบแผ่วเบา ในตอนนี้เธอดันอยู่สถานที่ของเขาแล้วด้วย ก็ควรต้องว่าง่ายๆ จะได้จบเร็วๆ อาการปวดท้องน้อยก็เริ่มปะทุขึ้นไม่หยุด กลัวว่ามันจะมีผลตามหลังมาต้องรีบไปร้านขายยาให้ไว
จนกระทั่งเธอกลับมาถึงคอนโดหรูแห่งนึง ที่ผู้ให้ทุนการศึกษามอบไว้ให้พักเพียงชั่วคราว ระหว่างช่วงเรียนหนังสือจนจบค่อยส่งมอบคืนทีหลัง
ร่างอรชรเลยเดินลัดเลาะมาทางใต้คอนโด จะเป็นร้านขายยาเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่มีใครเดินผ่านแล้วนอกจากนักท่องเที่ยวยามราตรีเท่านั้น
"สวัสดีค่ะต้องการยาอะไรเหรอคะ หรือบอกอาการมาก็ได้ค่ะจะจัดยาให้นะคะ" เภสัชกรคนนึงเอ่ยถาม เมื่อเห็นท่าทีอ้ำอึ้งของลูกพีช
"คือว่าต้องการยาคุมค่ะ ยาฉุกเฉินด้วยนะคะขอแบบคุมเน้นๆ ไม่ให้มีอะไรตามหลังมานะคะ" ลูกพีชรวบรวมความกล้าเอ่ยบอก อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่กล้าซื้อแล้วตัวเองต้องเอาอนาคตมาแลกเพียงเพราะตัณหาของผู้ชายใจร้าย
"อย่างดีจะเป็นตัวนี้เลยค่ะ ทานได้เลยนะคะรับรองคุณภาพค่ะ" ฝ่ายคนบอกนำแผงยาคุมยี่ห้อนึงมาวางบนเคาน์เตอร์ เข้าใจสถานะภาพของวัยนี้ดี
"ตกลงค่ะ"
.........................
- ผู้เขียน
