"...." เขาทำสีหน้าบ่งบอกคล้ายต้องการบางอย่าง หลังจากพ่อแม่ร่ำลาออกจากห้องไป สองขาเรียวหยุดชะงัก ไม่คิดว่าหลังจากฟื้นมา ปืนจะมีฤทธิ์ตอบโต้เธอขนาดนี้
"ต้องการอะไรว่ามาค่ะคุณปริปัจน์" น้ำเสียงหวานถามอย่างล้อเลียนประหนึ่งว่าเธอคือคนรับใช้ เธอเองก็เหนื่อยมากเช่นกัน หลังจากเขาสั่งคนอื่นห้ามเข้าไม่เว้นแม้แต่ฤทธิ์ถ้าไม่สำคัญจริงๆ
"อยากโดน?" ปืนตีสีหน้านิ่งเอ่ยถาม ครั้นเห็นใบหน้าเนียนทำทะเล้นจนมุมปากหนาต้องยกยิ้มขึ้นมา
"ถ้าแกล้งฉันขึ้นมา มีหวังม๊าพาไปนอนบ้านไม่รู้ด้วยนะ" เสียงหวานยังล้อเลียนไม่หยุด นั่งลงข้างเตียงตักข้าวขึ้นมาป้อนคนเจ็บ เขาได้แต่ส่งสายตาเข้มคาดโทษยิ่งเธอรู้ว่าเขาขยับร่างกายได้ไม่เยอะ ยิ่งอยากแกล้งคืน
"หม่ำๆสิ" ทว่าปากหนากลับไม่เปิดออก
"หิวอย่างอื่น" คำพูดเขาทำเธอรู้สึกหน้าออกร้อนผ่าว ครั้นจะลุกหนี มือหนาชิ่งคว้าเอวบางไว้ให้นั่งลงต่อ
"อย่าเล่นสิปืน เดี๋ยวบอกม๊านะ" ดวงตากลมโตจ้
