หนึ่งเดือนต่อมา....
ความสัมพันธ์ของเขาและเธอเริ่มดีขึ้นเรื่อย แม้ไม่มีสถานะที่ระบุได้ชัดเจน การดูแลเอาใส่ใจในฉบับมาเฟียหนุ่มไม่ง่ายเลย แค่ทั้งคู่รู้สึกว่ามีความสุขอุ่นใจ มันก็มากเกินกว่าจะตั้งกรอบความสัมพันธ์
"อ้าว..หนูมินิทวันนี้หยุดหรอลูก" อาภัสราเร่งเดินมารับเธอขณะลงบันได ในชุดเดรสกระโปรงสีฟ้า แรกไม่กี่วันเธอจะรับหน้าที่ทำอาชีพพยาบาลเต็มตัว ถึงเข้าร่วมงานรับปริญญาไม่กี่เดือนต่อ
"สวัสดีค่ะม๊ากับป๊า วันนี้หนูหยุดค่ะ" น้ำเสียงหวานยังพูดติดขัด ไม่ชินที่ต้องเรียกแบบนี้ เธอมั่นใจว่ายังไม่เห็นเขาหรือฤทธิ์กลับมา หลังจากมีธุระด่วนเมื่อคืน มีเพียงสรพงษ์พ่อของเขาที่นั่งรอทานอาหารอยุ่
"ตาปืนยังไม่กลับหรอก มาทานข้าวกับป๊าเร็ว" สรพงษ์เห็นเธอมองสอดส่องไปทั่ว คงจะเดาได้ถูก สมัยเขาเป็นวัยรุ่น อาภัสราก็เป็นแบบเดียวกัน
"ไว้กลับม๊าตีก้นลายเชียว ดูสิหนูมินิทอดนอนเพื่อรอตาปืนใช่ไหมลูก ขอบตาคล้ำเชียว" อา
