โรงพยาบาลชื่อดัง
.
.
.
"ยัยมิมาแล้ว!" เสียงเพื่อนร้องเรียกแต่ไกล ยามมินิทก้าวขาเข้าแผนกคุ้นเคยมา เธอได้พักฟื้นต่อจากออกโรงพยาบาลอีกหลายวัน ตามคำสั่งผอ.หนุ่ม
"คิดถึงจังเลยยัยมิ" ฟ้าฝนกับข้าวแกงวิ่งเข้าสวมกอดเพื่อนสาว ใบหน้าเนียนยิ้มแย้ม ความรู้สึกเป็นห่วงหายไปในพริบตา พวกเธอเข้าเวรช่วงค่ำจะออกอีกทีรุ่งเช้าวันใหม่
"เบาๆสิ..จะตายเพราะหายใจไม่ออกแล้วเนี้ย" จนเพื่อนสาวสองคนคลายมือออก มินิทยกมือไหว้รุ่นพี่ในแผนกตอนเดินผ่าน หันมาสนใจคำถามเพื่อนรักต่อ
"แฟนแกคนนั้นดูแลดีไหม " ฟ้าฝนจับใบหน้าเพื่อนรักหันซ้ายขวาสำรวจ ราวกับเธอไปเจอภัยอันตรายนับปี
"พวกเราจะเข้าไปบางที กลัวจะรบกวน ไปทีไรเขาก็อยู่ตลอด" ข้าวแกงเอ่ยอธิบาย เวลาที่จะไปเยี่ยมหากมาเฟียหนุ่มอยู่ เป็นอันต้องหันหลังกลับ
"แม้แต่พยาบาลจะเข้าไปเช็คตัวยังโดนสั่งห้ามเลย ว่าแต่ใครเช็ดตัวให้แกมิ" ฟ้าฝนเปลี่ยนน้ำเสียง ราวกับจับผิดเพื่อนรัก เสมื
