6 เจอพ่อของลูกอีกครั้ง
655 คำ
ชายฉกรรจ์ร่างกำยำในชุดดำสองคนลากร่างชายวัยกลางคนให้คุกเข่าลงกับพื้นห้องพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาสะสวยในชุดนักศึกษา ซึ่งถูกบังคับให้ทรุดตัวลงข้างกัน ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“มึงติดหนี้พนันกูสามล้าน เมื่อไหร่จะใช้คืนวะ” เสียงทุ้มต่ำของ 'เคน' เจ้าของโรงแรมหรูที่เบื้องหลังทำคาสิโนแห่งหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ทันทีที่ได้ยินตัวเลขที่พ่อตัวเองติดหนี้ชายหนุ่มตรงหน้าทำให้ญาดาหันขวับไปมองหน้าพ่อเธอทันที
ติดหนี้หลักพันหลักหมื่นว่าแย่แล้ว แต่นี่ถึงขั้นหลักล้าน ชาตินี้ทั้งชาติจะไปมีปัญญาหาเงินจากไหนมาใช้คืน
“นี่มันอะไรกันพ่อ ไหนบอกหนูว่าเลิกเล่นพนันแล้วจะตั้งใจทำมาหากินสุจริตไง”
“ก็คนมันเล่นเพลินนี่หว่า ใครจะไปรู้ว่ามันจะเสียเยอะขนาดนี้...”
“เพลินงั้นหรอ!” ญาดาขึ้นเสียงเพราะทั้งโกรธทั้งผิดหวัง “ถ้าอย่างนั้นพ่อก็รับผิดชอบไปคนเดียว หนูไม่เกี่ยว!”
เคนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาก้าวเท้าข้ามาใกล้ญาดา สายตาหื่นกระหายมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา
“มึงมีลูกสาวหน้าตาดีขนาดนี้ ไม่เห็นแนะนำให้กูรู้จักเลย”
วิทูรรีบคลานเข่าไปหาเจ้าหนี้ เขาพนมมือไหว้ขอร้องเคนหลายครั้ง
“คุณจะเอาลูกสาวผมไปทำอะไรก็ได้ ผมยอมหมด ขอแค่อย่าฆ่าผมก็พอ...”
คำพูดนั้นเหมือนมีดกรีดกลางใจของญาดา ดวงตาของเธอร้อนผ่าว ริมฝีปากเม้มแน่น สิ่งที่พ่อเธอพูดออกมามันเรียกว่าขายลูกกินชัด ๆ
“สภาพผีพนันอย่างมึง คงไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนกูหรอก ถ้าอย่างนั้นกูจะเอาลูกสาวมึงมาบำเรอเช้าเย็น ส่วนมึง กูจะฆ่าทิ้งตอนนี้เลยดีกว่าเพราะไร้ค่าสิ้นดี”
เขาชักปืนออกจากเอว กระชับด้ามแน่น เตรียมจะลั่นไก
แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก้องกังวานจากทางประตู
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
เสียงนั้นเปี่ยมไปด้วยอำนาจ เย็นชาแต่เฉียบขาดทุกสายตาจึงหันไปทางต้นเสียงทันที...
“ไอ้เหมันต์ มึงมาทำอะไรวะ”
ทันทีที่ได้ยินชื่อ 'เหมันต์' ดวงตาของญาดาก็เบิกกว้าง หัวใจเธอเต้นกระหน่ำรัว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตา
มาเฟียคนนั้นคือคนที่เธอมีความสัมพันธ์ชั่วคืนด้วย และเขาคือพ่อของลูกในท้องเธอ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะยืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
เหมันต์ชะงักไปชั่วครู่เมื่อสบสายตากับหญิงสาวที่นั่งคุกเข่า เขาจำได้ทันทีว่าเธอคือบาร์เทนเดอร์สาวในคลับแห่งหนึ่ง ผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วยในคืนนั้นแต่สีหน้าเขากลับนิ่งเรียบอย่างจงใจ
“คุณเหมันต์ช่วยฉันด้วยค่ะ” ญาดาหมดสิ้นหนทาง เธอทั้งส่งสายตาทั้งเอ่ยปากขอให้เขาช่วยเหลือ อย่างน้อยก็เห็นแก่การที่เคยนอนด้วยกันในคืนนั้น
“เอ้า! มึงสองคนรู้จักกันด้วยเหรอวะ” เคนเอ่ยถามด้วยความสงสัย ไม่คิดว่าคนอย่างเหมันต์จะรู้จักผู้หญิงคนนี้ด้วย
“กูไม่รู้จักหรอก คงเป็นพวกที่เคยเห็นกูตามหน้าข่าวนั่นแหละ”
คำตอบนั้นทำให้ญาดารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ เธอฝืนกลืนก้อนสะอื้นลงคอแล้วเอ่ยเสียงสั่น
“คุณเหมันต์คุณจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ”
“ตกลงยังไงวะ มึงสองคนรู้จักหรือไม่รู้กัน” เคนหันไปมองน้องชายอีกครั้ง สายตาเค้นเอาคำตอบอย่างชัดเจน
“ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่รู้จัก!” เหมันต์ตวาดพี่ชายลั่นห้อง
คำตอบของเขาทำให้ญาดากัดริมฝีปากแน่นความรู้สึกสิ้นหวังใจแล่นวาบไปทั่วอก นาทีนี้ไม่รู้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใครได้อีก
- ผู้เขียน
