7 เข้าบ้านมาเฟีย
1026 คำ
“ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่รู้จัก!” เหมันต์ตวาดพี่ชายลั่นห้อง
คำตอบของเขาทำให้ญาดากัดริมฝีปากแน่นความรู้สึกสิ้นหวังใจแล่นวาบไปทั่วอก นาทีนี้ไม่รู้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใครได้อีก
“กูรู้จักแต่ไอ้คนที่ชื่อวิทูร เพราะมันติดเงินกูอยู่ห้าล้าน”
เคนหัวเราะเสียงต่ำ “แม่งก็ติดเงินกูอยู่สามล้านเหมือนกัน กูจะฆ่ามันแล้วเอาลูกสาวมันมาบำเรอแก้ขัด”
“กูจะใช้หนี้แทนไอ้วิทูรเอง”
“มึงว่าไงนะ? ใช้หนี้แทนไอ้ห่านี่ มึงคิดอะไรอยู่วะ” เคนแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มีอย่างที่ไหนน้องชายที่เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวมาเป็นอันดับหนึ่งจะใช้หนี้แทนคนอื่น
ไม่บ้าก็โง่!
“กูถูกใจผู้หญิงคนนี้ กูจะเอามาเป็นเมีย”
“เดี๋ยวนะ! ยัยนี่มีอะไรที่ทำให้สเป็กผู้หญิงของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างเหมันต์ที่เปลี่ยนจากนางแบบ ดาราเป็นนักศึกษาจน ๆ วะ”
“สเป็กผู้หญิงของกูจะเป็นยังไงก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องเสือก...”
“หึ! ไม่ต้องเสือกหรอ ก็ดีเพราะกูจะบอกว่ากูไม่ยกให้มึง...”
“ไอ้เคน มึงก็รู้ว่าคนอย่างกูอยากได้อะไรก็ต้องได้” เหมันต์ยกยิ้มมุมปากสูงทำให้เคนเงียบไปชั่วครู่เหมือนกำลังชั่งใจว่าจะยกผู้หญิงคนนี้ให้น้องชายดีไหมเพราะเขารู้ดีว่าน้องชายตัวเองร้ายกาจมากแค่ไหน
“ผลประกอบการโรงแรมที่มึงบริหารน่ะ เจ๊งไม่มีชิ้นดี ถ้าป๊ารู้ว่าขาดทุนยับมึงไม่รอดแน่”
“ไอ้น้องสารเลวมึงกล้าขู่กู...?”
“หึ! มึงก็รู้ว่าคนอย่างกูไม่ขู่แต่ทำจริง เพื่อแลกกับผู้หญิงคนนี้ กูจะช่วยส่งเงินกับทีมบริหารมือดีไปให้ ข้อเสนอดี ๆ จากกู ถ้ามึงไม่รับไว้ก็โง่เต็มทน”
“มึงบ้าหรือเปล่าไอ้เหมันต์เพื่อผู้หญิงคนเดียว มึงทำถึงขนาดนี้เลยหรอ”
“เออ กูบ้าได้มากกว่าที่มึงคิดอีก สรุปแล้วมึงไม่ตกลงใช่ไหม...”
เจ้าพ่อคาสิโนอย่างเหมันต์เตรียมยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อแสดงให้รู้ว่าเขากำลังจะโทรไปบอกผู้เป็นพ่อเรื่องที่เคนบริหารโรงแรมจนขาดทุน เคนเห็นดังนั้นไม่มีทางเลือกจึงตกลงยกผู้หญิงคนนี้ให้เหมันต์
“เออ... กูจะถือว่ามึงใช้หนี้แทนมันก็แล้วกัน แต่ถ้ามึงบอกป๊าเมื่อไร กูฆ่ามันสองพ่อลูกตายห่าแน่”
เหมันต์พยักหน้าก่อนส่งสัญญาณให้ลูกน้องนำตัวญาดาไปขึ้นรถ จากนั้นกลุ่มบอดี้การ์ดก็รีบเดินเข้ามาพยุงญาดาขึ้นรถตามคำสั่งของเจ้านาย
“ส่วนไอ้วิทูร ปล่อยมันกลับไป ถ้ามีรอบหน้าอีกมึงก็ฆ่ามันได้เลย” พูดจบเหมันต์ก็พาลูกน้องเดินจากไป
ส่วนญาดาที่นั่งรออยู่ในรถเธอไม่รู้เลยว่าชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร รู้แค่เพียงว่าคนที่เธอเผลอใจให้ในคืนนั้นจะกลับกลายเป็นพ่อของลูกในท้องและคนที่มาช่วยชีวิตเธอจากมาเฟียอีกคน
......
เสียงประตูรถหรูถูกปิดสนิทเมื่อญาดาก้าวเท้าลงจากเบาะหลัง ใบหน้าสวยเงยมองคฤหาสน์ตรงหน้า ความใหญ่โตของสถานที่แห่งนี้ทำให้หญิงสาวเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
อาคารหินสีเข้มผสานกระจกสะท้อนแสงไฟยามค่ำ ดูสง่างามแต่เย็นเยียบไม่ต่างจากเจ้าของสถานที่
เธอก้าวตามมาเฟียหนุ่มเข้าไปในตัวคฤหาสน์เงียบ ๆ กลิ่นอายของอำนาจแผ่ซ่านในทุกตารางเมตร พนักงานทุกคนในชุดยูนิฟอร์มสีดำก้มหัวให้เขาอย่างนอบน้อม
เหมันต์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่พาเธอเดินขึ้นบันไดหินอ่อน ผ่านโถงกลางที่ประดับด้วยโคมไฟคริสตัลส่องแสงพราวเพริศ จนกระทั่งมาหยุดที่ประตูไม้สักบานใหญ่
“เข้ามา...” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
ภายในห้องทำงานตกแต่งอย่างเรียบหรู โต๊ะไม้โอ๊คขนาดใหญ่ตั้งกลางห้อง พร้อมชุดโซฟาหนังสีเข้ม เหมันต์เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน ก่อนกดสั่งพิมพ์เอกสารบางอย่างจากคอมพิวเตอร์
ญาดาถูมือไปมาด้วยความประหม่าพลางยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา
เสียงเครื่องปริ้นต์ดังขึ้นก่อนที่กระดาษแผ่นหนึ่งจะเลื่อนออกมา เหมันต์หยิบมันขึ้นมาแล้ววางตรงหน้าเธอ
“นี่คือใบแจ้งหนี้” เขาพูดขณะพิงพนักพิงหลังเต็มตัว “เธอเป็นหนี้ฉันทั้งหมดแปดล้านบาท”
ญาดาตาโต หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอเองก็เป็นแค่นักศึกษาจน ๆ คนหนึ่งจะมีปัญญาหาเงินมาชดใช้เขาให้ครบทุกบาททุกสตางค์ได้ยังไง
“พ่อเธอติดหนี้ฉันห้าล้าน ส่วนสามล้านที่ติดเคน ฉันเป็นคนเคลียร์ให้ทั้งหมด รวมแล้วก็แปดล้านบาท” เขาเอ่ยเสียงเรียบขณะที่ประสานปลายนิ้วเข้าหากันอย่างสุขุม “และตอนนี้เธอต้องเป็นคนใช้หนี้แทนพ่อ...”
ญาดานั่งลงอย่างหมดแรงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม มองกระดาษตรงหน้าด้วยความรู้สึกอึดอัด
เหมันต์เลื่อนปากกามาให้
“เซ็นชื่อซะ”
หญิงสาวลังเลอยู่เพียงอึดใจ ก่อนตัดสินใจจรดปลายปากกาลงเซ็นชื่อเต็มบนเส้นบรรทัดด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
ซวยชะมัด! คนที่ไม่ได้สร้างหนี้ดันต้องมารับกรรมแทนคนที่สร้างหนี้ซะงั้น
ญาดาเงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่อาจอ่านได้ เขาเก็บเอกสารกลับเข้าซองก่อนเตือนเธอเรื่องการหลบหนี
“จากนี้ไป...เธอคือลูกหนี้ของฉัน ถ้าหนีเมื่อไรก็ตายเมื่อนั้น” นี่ไม่ใช่คำขู่ธรรมดา ๆ แต่มาเฟียอย่างเขาเอาจริง นับตั้งแต่นี้ไปชีวิตของเธอเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
ญาดากลืนน้ำลายอีกครั้ง ก่อนถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
“อยู่ที่นี่คุณจะให้ฉันทำอะไรคะ”
“ก็ทำให้ฉันพึงพอใจ...” เหมันต์เหยียดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มหรี่ลงอย่างพินิจ
- ผู้เขียน
