8 เมียเก็บชั่วคราว
632 คำ
“ก็ทำให้ฉันพึงพอใจ...” เหมันต์เหยียดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มหรี่ลงอย่างพินิจ
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด”
“ก็ทำให้ฉันพึงพอใจในฐานะเมียชั่วคราว กลางวันเธอก็ไปเรียนที่มหาวิทยาลัย” เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วมองจ้องเธอด้วยแววตาที่ทั้งเย็นชาและไร้ความรู้สึก
“...ส่วนกลางคืนเธอก็ขึ้นเตียงกับฉัน”
ดวงตาของญาดาเบิกกว้าง ร่างบางชะงักงันคล้ายลมหายใจจะขาดห้วงไปชั่ววินาที
“ความหมายคือให้ฉันเป็นเมียเก็บของคุณงั้นเหรอคะ”
“ก็ประมาณนั้นจนกว่าคู่หมั้นของฉันจะเดินทางมาจากฮ่องกง” เขาพูดอย่างไร้เยื่อใย “ถ้าฉันแต่งงานกับคู่หมั้นเมื่อไหร่ เธอต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ และกลับไปทำงานใช้หนี้เหมือนเดิม ไม่มีอภิสิทธิ์อะไรทั้งนั้น”
คำพูดของเขาเย็นชาและเฉือนลึกจนแทบทำให้ญาดาสั่นไปทั้งร่าง
ความคิดนั้นแล่นวูบเข้ามาในหัว หญิงสาวหลุบตามองหน้าท้องของตัวเองที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากับเธออยู่ในนั้น
‘แล้วลูกล่ะ...’
เด็กคนนี้ควรจะรู้ไหมว่าพ่อของเขาไม่เคยแม้แต่ต้องการจะจดจำแม่ของเขาด้วยซ้ำ
‘ถ้าฉันบอกเขา...เขาอาจจะสั่งให้ฉันเอาเด็กออกก็ได้’
ญาดากัดริมฝีปากแน่น
ไม่...เธอจะไม่เสี่ยง
“คุณเหมันต์ฉันขอถามอะไรอีกอย่างได้ไหมคะ?”
เหมันต์ไม่ตอบแต่เลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงอนุญาต
“ตอนอยู่ต่อหน้าคุณเคนทำไมคุณถึงบอกว่าไม่รู้จักฉัน”
“ปกติแล้วฉันซื้อผู้หญิงแค่คืนเดียวเพื่อแก้เหงาแล้วก็เท่านั้น ตอบแทนด้วยการให้เงินไปจำนวนหนึ่ง ไม่ต้องรู้จักชื่อ ไม่ต้องผูกมัด” เขาว่าพลางเว้นวรรคก่อนพูดต่อ “และเธอก็อยู่ในสถานะเดียวกันนั่นแหละ ก็แค่ของเล่นแก้เหงา” เขาหรี่ตาลงมองเธอราวกับเป็นสิ่งของชิ้นหนึ่งบนโต๊ะ
คำพูดของเขากระแทกใจเธออย่างจัง น้ำตาคลอเบ้าแต่ญาดากัดฟันแน่น เธอจะไม่อ่อนแอให้เขาเห็นเด็ดขาด
“ฉันหมดธุระจะคุยกับเธอ ออกไปได้แล้ว...” เขาเอ่ยเสียงเรียบพลางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มือหนึ่งหยิบซิการ์ขึ้นมาจุดสูบ ปลายนิ้วยกซิการ์ขึ้นแตะริมฝีปากอย่างไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ กลิ่นควันเริ่มลอยคลุ้งในห้อง
ญาดามองภาพตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ปล่อยให้บานประตูไม้หนาปิดลงเบื้องหลัง
จากนั้นญาดาเดินตามแม่บ้านของคฤหาสถ์แห่งนี้ไปที่ห้องพักรับรองแขกขนาดเล็กซึ่งห้องนอนของเธอ
มีเฟอร์นิเจอร์พื้นฐานให้ครบครันและมีห้องน้ำอยู่ในตัวด้วย หลังจากนำเสื้อผ้าใส่ตู้เรียบร้อยแล้วหญิงสาวพยายามติดต่อวิทูรผู้เป็นพ่อ
เธอโทรหาเขาหลายครั้งแต่ได้รับคำตอบสั้น ๆ เพียงว่า ‘พ่อยุ่งอยู่’ เท่านั้นแล้วสายก็ตัดไป
พ่อก็ยังเป็นพ่ออยู่วันยันค่ำนิสัยเดิมไม่เคยเปลี่ยน ไม่คิดจะเป็นห่วงลูกในไส้ตัวเองบ้างเลยหรือยังไง....
ญาดาถอนหายใจด้วยความระอา ฝ่ามือทั้งสองข้างยกขึ้นมากุมขมับ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน เธอได้แต่หวังว่าคนเป็นพ่อจะไม่ไปก่อเรื่องที่ไหนอีกเพราะเธอคงไม่มีแรงพอจะตามล้างตามเช็ดเหมือนเมื่อก่อน
ร่างบางล้มตัวลงนอนบนเตียงพลางยกมือขึ้นมาลูบท้องที่กำลังมีเจ้าตัวน้อยอยู่ในนั้น ถึงแม้ตอนนี้ชีวิตกำลังจะเจอกับเรื่องบ้า ๆ ที่เธอไม่ได้ก่อ แต่ยังโชคดีที่มีอีกหนึ่งชีวิตที่ทำให้เธอฮึดสู้ต่อไปในสถานการณ์เช่นนี้
- ผู้เขียน
