ทุกอย่างกลับมาเงียบอีกครั้ง พอเม่าและเวลจากไปฉันก็ถึงกับทรุดตัวนอนลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
นี่ไงสิ่งที่กลัวมาโดยตลอด นี่ไงคือสิ่งที่ฉันคิดลังเลตอนจะทำอะไรกับคิน แต่ฉันดันมาแพ้ภัยให้กับความอยาก ความไม่ยับยั้งชั่งใจของตัวเอง ฉันมันไม่น่ารักเลย มึงมันเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องนับดาว
“อย่าโทษตัวเองดาว เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดใคร” เหมือนคินจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่เลยกุมมือกันไว้แน่น ยิ้มให้กำลังใจฉัน
“แต่เม่ามันเหมือนผิดหวังในตัวเรามากนะ”
“เดี๋ยวมันก็เข้าใจ เชื่อสิ ไม่นานหรอก มึงอ่ะอย่าโทษตัวเอง”
“กูกลัวเสียมันไป กูไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้น เราคบกันมาตั้งนานนะคิน”
คินยังคงส่งยิ้มบางให้ เขาละมือออกมาลูบหัวปลอบใจฉันแทน “เราจะไม่เสียใครไป เชื่อสิว่าไม่นานเราจะต่อติดเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
ฉันก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเสียเพื่อนคนไหนไปทั้งนั้น ทุกคนสำคัญกับฉันเท่ากันหมด
เราปล่อ
