Episode 03 ดุดันไม่เกรงใจใคร
1416 คำ
Episode 03 ดุดันไม่เกรงใจใคร
หลังจากทำสปาเสร็จพนักงานก็ถยอยกันออกไปปล่อยให้แม็กซ์เวลล์กับเพียงขวัญเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นการส่วนตัว
คนตัวเล็กกระชับปมผ้าขนหนูเอาไว้แน่นในขณะที่แม็กซ์เวลล์ยังคงพันผ้าขนหนูรอบเอวสอบๆ เอาไว้ลวกๆ ไม่ได้กลัวว่ามันจะหลุดร่วงลงมาเลยแม้แต่น้อย
“พี่แม็กซ์ไปไหนต่อเหรอคะ” เพียงขวัญเอ่ยถามขณะที่รอแม็กซ์เวลล์ดูโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียงสปาของตัวเอง
“ไปหาเพื่อน”
“อ๋อ งั้นหนูไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ” เธอพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
เพียงขวัญใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็เดินออกมาเปลี่ยนให้แม็กซ์เวลล์เข้าไปจัดการธุระตัวเองบ้าง ทว่าเธอออกมาก็พบว่าเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว
“อ้าว ไม่อาบน้ำก่อนเหรอคะ” คนตัวเล็กเอ่ยถาม
“ไม่ล่ะ” แม็กซ์เวลล์หยิบนาฬิกาข้อมือราคาแพงมาสวมใส่ เขาหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำไม่ขยับไปไหนด้วยสีหน้ามีคำถาม ทำให้เธอรู้ตัวรีบเดินไปเก็บกระเป๋าตัวเองเดินตามเขาออกไป
“ฉันไปจัดการรายละเอียดกับพนักงานก่อนเธอไปรอที่รถแล้วกันจะแวะไปส่งที่บ้านก่อน”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับคำเดินออกไปรอเขาที่รถ แต่ว่ารถล็อกอยู่เธอเลยยืนรออยู่หน้ารถแทน
“ช่วยด้วย! ปล่อยฉันนะ!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังอยู่ไม่ไกลทำให้เพียงขวัญที่ได้ยินรีบมองหาต้นเสียงเพื่อดูว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น
“นี่คุณจะทำอะไรผู้หญิงน่ะ!” น้ำเสียงเล็กตะโกนออกไปกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่กำลังชุดกระชากผู้หญิงคนหนึ่งอยู่บนใบหน้าของเธอมีรอยฝกช้ำอยู่ทั่วใบหน้า
“อย่าเสือกเรื่องของคนอื่น” น้ำเสียงตะคอกที่ฝ่ายชายตะโกนกลับมาทำเอาร่างบางสะดุ้งตัวโยน แต่พอเห็นแววตาขอความช่วยเหลือกับใบหน้าบอบช้ำของหญิงสาวคนนั้นแล้วเธอก็อดที่จะอยู่เฉยไม่ได้
“มีอะไรค่อยๆ คุยกันก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องใช้กำลังเลย”
“ไม่เข้าใจคำว่าอย่าเสือกเรื่องของคนอื่นเหรอ?”
เพียงขวัญลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อสายตาน่ากลัวของชายหนุ่มจ้องมาที่เธอตาเขม็ง จนเนื้อตัวเธอสั่นเทาด้วยด้วยความหวาดกลัว
“ช่วยด้วยค่ะ มันเอาฉันตายแน่” หญิงสาวโอดครวญน้ำตาคลอพยายามขอความช่วยเหลือจากเพียงขวัญที่ตอนนี้ก็หวาดกลัวไม่ต่างจากเธอ
ใบหน้าหวานพยายามมองซ้ายขวาเพื่อขอความช่วยเหลือจากคนอื่นที่อาจจะเดินผ่านมา ทว่ากลับไม่มีใครเลยนอกจากพวกเธอสามคนตรงนี้
“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วยค่า!!!” เพียงขวัญใช้มือป้องปากส่งเสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือดังลั่นจนผู้ชายหมดความอดทนผลักหญิงสาวล้มลงกับพื้นเดินตรงมากระชากแขนเธอแทนอย่างแรงจนสร้อยข้อมือมือมุกของเธอขาดกระจายไปทั่วพื้น
“หุบปาก!”
“มึงสิควรหุบปาก” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมกับร่างของผู้ชายที่ทำร้ายเธอกระเด็นออกไปจากตรงหน้าเธอ พร้อมกับร่างของเธอที่เสียหลักล้มลงกับพื้นจนมือมีรอยแผลถลอกเลือดซึมออกมา
คนตัวเล็กเงยหน้ามองแม็กซ์เวลล์ที่ฟาดหมัดหนักๆ ลงไปบนใบหน้าของผู้ชายคนนั้นจนเซไปหลายก้าว เขาตามไปกระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ก่อนที่จะผลักร่างของเขาให้กระแทกกับเสาลานจอดรถจนผู้ชายทรุดลงไปกองกับพื้น
“ช่วยด้วยค่ะ ทางนี้ค่ะ!” ผู้หญิงที่ถูกทำร้ายในตอนแรกฉวยโอกาสตอนที่เกิดเหตุการณ์ชุลมุนก่อนหน้านี้ไปตามคนมาช่วย ทำให้พนักงานรักษาความปลอดภัยตามมาช่วยจับผู้ชายคนนั้นเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี
“คิดจะทำอะไรมึงก็ดูด้วยว่าเป็นผู้หญิงของใคร” แม็กซ์เวลล์บอกด้วยน้ำเสียงรอดไรฟันก่อนจะปล่อยให้พนักงานรักษาความปลอดภัยจัดการต่อไป
“เป็นอะไรไหมคะ” เสียงของผู้หญิงที่เอ่ยถามเพียงขวัญทำให้แม็กซ์เวลล์รีบหันกลับมาดูเธอด้วยความร้อนรน
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยกมือโบกไปมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าสบายดี ทว่านั้นกลับทำให้แม็กซ์เวลล์เห็นแผลที่มือของเธอ
“เธอเลือดออก”
“ห้ะ?…อ๋อ นิดเดียวเองค่ะไม่เป็นไร” คนตัวเล็กก้มลงมองดูแผลที่มือตัวเอง คงเพราะก่อนหน้านี้มัวแต่ตกใจเลยไม่ทันสังเกตเห็น
ร่างบางถูกแม็กซ์เวลล์ประคองขึ้นมาโดยมีผู้หญิงคนนั้นคอยให้ความช่วยเหลือด้วยความรู้สึกขอบคุณ
“ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณเดือดร้อน แล้วก็ขอบคุณมากๆ นะคะที่ช่วยเหลือฉัน เขาไม่พอใจที่ฉันขอเลิกกับเขาน่ะค่ะเลยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณก็ดูแลตัวเองดีๆ นะคะเขาดูอารมณ์รุนแรงมากเลย”
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฉันต้องตามไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจแล้ว อันนี้เบอร์โทรฉันรีบไปทำแผลแล้วติดต่อมานะคะฉันจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณรีบไปเถอะฉันไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ แต่ว่าคุณจะไม่ไปโรงพยาบาลก่อนเหรอคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฉันค่อยไปทีหลัง ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
เพียงขวัญส่งยิ้มบีบมือให้กำลังใจหญิงสาวในฐานะหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน เธอเข้าใจดีว่าคงไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับตัวเอง
“เอ่อ…ขอบคุณนะคะ” เพียงขวัญเงยหน้ามองแม็กซ์เวลล์ที่โอบไหล่เธอเอาไว้ด้วยความรู้สึกประหม่า เธอจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายขยับตัวออก
“ทำไมไม่ไปตามคนมาช่วย เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงอันตรายแบบนั้นได้ยังไง” ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันเมื่อถูกดุ
“หนูก็โทรให้พี่มาช่วยแล้วไงคะ” เธอตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ก่อนหน้าที่เธอจะเดินมายังต้นเสียงได้เปิดโทรศัพท์เตรียมกดเบอร์ของเขาเอาไว้รอเพื่อมีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้น เพราะกลัวว่าถ้าโทรหาตำรวจคงจะไม่ทันการ ทำให้เธอตัดสินใจโทรหาเขาพร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือเพื่อให้เขารู้ว่าเธออยู่ในสถานการณ์ไม่ปกติให้เขามาช่วยรีบมาช่วย
“แล้วถ้าฉันไม่รับโทรศัพท์ ถ้าฉันมาไม่ทัน ถ้ามันมีอาวุธ ถ้า….”
“ขอโทษค่ะ…” ริมฝีปากบางพึมพำออกมาเสียงเบาๆ เธอยื่นมือไปจับปลายนิ้วชี้ของเขาแกว่งไปมาราวกับกำลังขอให้เขายกโทษให้เธอ
แม็กซ์เวลล์ผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด แต่ก็พยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ เขาจับมือเรียวที่มีแผลขึ้นมาดูด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเคย ทว่าเพียงขวัญกลับรับรู้ได้ถึงความห่วงใยของเขา ทำให้เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ฉันจะพาไปทำแผล”
“อืม อ๊ะ! เดี๋ยวก่อนค่ะ”
คนตัวเล็กโพล่งขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมอะไรบางอย่างไป เธอนั่งลงก้มเก็บเม็ดไข่มุกสีขาวที่กระจายบนพื้นขึ้นมาทีละเม็ด
“ซื้อใหม่เอาก็ได้มั้ง” แม็กซ์เวลล์มองการกระทำของหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ
“ซื้อใหม่ก็เป็นอันใหม่ไม่ใช่อันเดิมสิคะ”
“แล้วมันสำคัญมากกว่าการไปทำแผลรึไง”
“คุณย่าให้เป็นของขวัญเรียนจบค่ะ คุณย่าบอกว่าเป็นของทวดมาก่อนหนูไม่อยากให้คุณย่าเสียใจที่รักษาของที่ท่านมอบเอาไว้ให้ไม่ได้ท่านอุตส่าห์ตั้งใจมอบให้”
ร่างสูงย่อตัวลงช่วยคนตัวเล็กเก็บเม็ดไข่มุกด้วยความจำใจ เขาเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าหวานด้วยคำถามมากมายที่กำลังก่อขึ้นในหัวของเขา
‘แล้วเธอที่ปู่ตั้งใจมอบเอาไว้ให้เป็นเจ้าสาวของเขา เขาเองจำเป็นต้องรักษาเธอเอาไว้ไหม?’
“มองอะไรคะ”
“เปล่า” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธพร้อมกับส่งไข่มุกที่เก็บได้ให้เธอ
“เสร็จแล้วค่ะ น่าจะครบแล้วไปกันเถอะค่ะ” คนตัวเล็กฉีกยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิทั้งที่พึ่งเกิดเรื่องน่าตกใจมาเธอกลับยังยิ้มได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อืม”
- ผู้เขียน
