พันธะรัก 7 ข้อต่อรองในการใช้หนี้
1555 คำ
เวลาผ่านไปพักใหญ่
“ฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” เสียงโซ่เอ่ยพูดกับทางฝั่งคู่กรณีของเพลงขวัญ หลังจากเจ้าของรถหรูเรียกเจ้าหน้าที่ประกันมาจัดการคำนวณค่าเสียหายต่าง ๆ ซึ่งเพลงขวัญก็คอยลอบมองอยู่เงียบ ๆ เท่านั้นเพราะโซ่เป็นคนจัดการทุกอย่างให้เธอจริง ๆ
จนกระทั่งเขาจัดการเสร็จเรียบร้อย ฝั่งคู่กรณีที่พึงพอใจกับค่าชดเชยจึงขอตัวแยกย้าย ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงเพลงขวัญและโซ่สองคนที่ยังยืนอยู่
“ฉันไม่ได้จะจ่ายให้เธอฟรี ๆ เลิกทำสีหน้าซึ้งในน้ำใจของฉันเถอะ เพราะเราไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีจนฉันต้องให้เงินมากมายขนาดนั้นกับเธอฟรี ๆ อยู่แล้ว ถูกไหม?”
โซ่เอ่ยบอกเพลงขวัญที่ยืนแสดงสีหน้ารู้สึกผิดอยู่ข้าง ๆ เขา หลังจากเขาได้จัดการชดใช้ค่าเสียหายของรถหรูแทนเพลงขวัญเป็นมูลค่าหลายแสน
เขาจ่ายเงินมากมายพวกนั้นแทนเธอโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย
“ฉันรู้ ขอบคุณมากที่ช่วยฉัน”
“…” โซ่เงียบไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรตอบนอกจากใช้สายตาเรียบนิ่งลอบมองเพลงขวัญ
“เรื่องเงินที่ต้องใช้คืน…”
“…นายให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม ฉันไม่โกงนายแน่นอน ฉันรับปากว่าจะหามาคืนนายทุกบาททุกสตางค์”
“หน้าฉันเหมือนพวกปล่อยเงินกู้กระจอก ๆ ที่เธอสามารถอ้อนวอน อยากจะจ่ายคืนตอนไหนก็ได้งั้นเหรอ”
“มันไม่ใช่แบบนั้น”
“งั้นเธอมีข้อต่อรองอะไรที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ?”
“…” เพลงขวัญเม้มปากแน่นเบือนหนีสายตาอันเรียบดุของโซ่ที่จ้องมองเธอไปอีกทาง ตอนนี้เธอจนปัญญาจริง ๆ เพราะเธอเองมีค่าใช้จ่ายอีกมากมายที่ต้องรับผิดชอบแถมเงินมากมายขนาดนั้นเธอจะหามาคืนเขาตอนนี้เลยคงยาก
“ถ้าเธอไม่มี งั้นฉันมี” พอได้ยินแบบนั้นเพลงขวัญก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองชายเจ้าของใบหน้าหล่อตรงหน้าด้วยแววตาสงสัย
“ฉันจะให้เงินเธอไปทั้งหมดหนึ่งล้านบาทซึ่งรวมกับค่าเสียหายของรถคันนั้นแล้ว”
“นะ หนึ่งล้าน!”
เพลงขวัญชะงักเมื่อได้ยินจำนวนเงินที่เขาเอ่ย เงินมากมายขนาดนั้นมันสามารถชำระค่าเทอมที่เธอผ่อนผันไว้ได้ทั้งหมด แถมยังมีเหลือแบ่งเบาค่าใช้จ่ายของเธอแต่ละเดือนได้เยอะอีกด้วย จำนวนเงินหนึ่งล้านมันทำให้เพลงขวัญทำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามเขากลับไป
“ทำไมต้องหนึ่งล้าน”
“ฉันรับทำสัญญาแค่จำนวนเงินเท่านี้ ถ้าไม่พอใจก็หาเงินค่ารถมาคืนฉันตอนนี้เลย มีไหม”
“นายก็รู้ว่าฉันไม่มี”
“ก็รู้ตัวนี่ว่าเธอไม่ใช่ฝ่ายที่ควรเอ่ยค้านหรือไม่พอใจอะไรได้ในตอนนี้” โซ่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มันนิ่งจนเพลงขวัญรู้สึกไม่อยากจะมองหน้าเขาเลย
เพราะสายตาที่เขาใช้มองเธอมามันทำให้เธอรู้สึกใจไม่ดี โซ่ในตอนนี้เหมือนไม่ใช่โซ่คนที่เธอรู้จักอีกต่อไปแล้ว
“แต่เงินหนึ่งล้านมันมากไป แล้วฉันก็ไม่อยากเป็นหนี้นายเยอะมากมายขนาดนั้น”
“แล้วยังไง ไม่อยากแล้วเธอทำอะไรได้?” มุมปากหนาแสยะยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยเค้นถามแฟนเก่าตัวเองกลับไป ซึ่งคำถามนั้นมันทำให้เพลงขวัญพูดไม่ออก
การที่เขาเสนอมูลค่าเยอะขนาดนั้นให้กับเพลงขวัญ มันมีเพียงเหตุผลเดียว ไม่ใช่การเห็นใจแต่มันเป็นการผูกมัดเพลงขวัญให้ต้องติดอยู่กับเขา
“ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมต้องหนึ่งล้านด้วย…”
ทำไมงั้นเหรอ ก็เพราะว่ายิ่งเยอะ เธอก็จะอยู่ให้เขาแก้แค้นได้นานขึ้นไง
“ไม่ดีเหรอ เพราะดูจากเธอในตอนนี้ก็ดูต้องการใช้เงินอยู่ ได้เงินไปแล้วก็ลาออกซะ จะได้ไม่ต้องมาทำงานอะไรแบบนี้” เสียงทุ้มเอ่ยพลางหลุบตามองชุดพนักงานที่เพลงขวัญสวมใส่อยู่ ในหัวมีคำถามมากมายที่ิอยากถาม…แต่ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องที่กูต้องไปเสือก
“งานแค่นี้ ฉันทำได้”
“อวดเก่งเหมือนเดิม”
“สรุปคือยังไงนายก็จะให้ฉันเป็นหนี้นายทั้งหมดหนึ่งล้านใช่ไหม” เสียงหวานเอ่ยถามคนตรงหน้ากลับไป
“ก็รู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่รึไง”
“ถ้าฉันตกลงกับหนึ่งล้านบาทแปลว่านายจะยอมให้เวลาฉันในการชำระหนี้ใช่ไหม”
“อืม” เสียงทุ้มขานตอบเพลงขวัญออกไป
“อืม ฉันตกลง” ทันทีที่เรียวปากสวยเอ่ยตอบตกลง เจ้าของใบหน้าหล่อก็ลอบแสดงสีหน้าพึงพอใจออกมาทันที
“แล้วการชำระหนี้ล่ะ ฉันต้องจ่ายให้นายเดือนละเท่าไหร่” เพลงขวัญเงยหน้าเอ่ยถามคนตรงหน้าต่อ โซ่ที่ได้ยินคำถามก็ยกมือขึ้นมากอดอกและจ้องมองร่างสวยตรงด้วยสายตาร้ายกาจ
“เดือนละเท่าไหร่อย่างงั้นเหรอ…เดือนละหกครั้งเป็นไง”
คำตอบของโซ่ทำให้เพลงขวัญขมวดคิ้วเข้าหากันเบา ๆ “เดือนละหกครั้งนายหมายถึงอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
“ก็หนึ่งล้านบาทแลกกับการที่เธอมานอนกับฉันไง”
“…” ทันทีที่เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยจบเพลงขวัญก็ชะงักไปทันที เธอมองหน้าเขานิ่งราวกับคนสติหลุดเมื่อได้ยินข้อต่อรองของแฟนเก่าที่เธอคาดไม่ถึง
เขาอยากนอนกับเธออย่างนั้นเหรอ
“งั้นฉันขอยกเลิก”
“งั้นก็เอาเงินค่ารถมาตอนนี้เลย”
“โซ่!” เสียงแหลมตะโกนชื่อแฟนเก่าเสียงดังลั่นด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน “แบบนี้มันไม่ใช่แล้วนะ นายกำลังบีบบังคับฉัน”
“แล้วเธอมีตัวเลือกอื่นให้ฉันไหมล่ะ?”
“…” เพลงขวัญกัดปากตัวเองแน่น จ้องมองคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ สายตาแหลมคมฉายออกมาถึงความไม่พอใจจนมันทำให้โซ่ชะงักไปเล็กน้อย เพราะมันทำให้เขานึกถึงเมื่อวันวานตอนที่เธอและเขายังเป็นแฟนกัน หากเขาทำอะไรให้เพลงขวัญไม่พอใจ เจ้าของใบหน้าสวยมักจะทำหน้าดุแบบนี้ใส่เขาเสมอ
เมื่อก่อนใบหน้าพวกนั้นมันเคยน่ารักสำหรับเขามาก…แต่ตอนนี้ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บ
“ถ้าไม่มีก็ช่วยไม่ได้”
“นี่! แบบนี้มันไม่ถูกต้องนะโซ่”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอ่ยชื่อฉันออกมาจากปากเธอ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นย้ำเจ้าของใบหน้าสวย เพลงขวัญที่ได้ยินก็หลับตาลงก่อนเป่าลมออกจากปากเบา ๆ
ตอนนี้ถึงเขาจะโมโหแค่ไหน แต่เธอก็เริ่มโมโหแล้วเหมือนกัน
“ฉันไม่อยากทำแบบนั้นกับนาย” เพลงขวัญเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ดวงตากลมของเธอจ้องมองโซ่เขม็ง
“ฉันบอกแล้วไงว่าเธอไม่ได้อยู่ในจุดที่มีสิทธิ์เลือก”
“แต่แบบนี้มันก็ไม่ถูกไหม นายกำลังบีบบังคับฉัน”
หมับ!
มือแกร่งเอื้อมไปดึงแขนเรียวของคนตัวเล็กเข้าหาตัว ทำให้ร่างของเพลงขวัญเซตามแรงดึงและมาชนเข้ากับอกแกร่งของเขาอย่างจัง
“ปล่อยฉันนะ!”
“ไม่อะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพูดพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา
“ไอ้บ้านี่ ฉันบอกให้ปล่อยไง แล้วทำไมนายถึงมายื่นข้อต่อรองบ้า ๆ นี่ ประสาทไปแล้วเหรอ”
“ทำไม…ผิดหวังเหรอ?”
“ใช่ ฉันผิดหวังมาก ฉันไม่นึกว่านายจะยื่นข้อเสนอเฮงซวยแบบนี้ให้กับฉัน แถมยังต้อนฉันจนจนมุมอีก ไอ้เวรเอ๊ย”
“อย่าปากดีให้มันมากนะเพลงขวัญ ฉันไม่ใช่คนที่มีความอดทนเยอะเธอก็รู้ดีนี่”
“แล้วไง นายหมดความอดทนได้เป็นคนเดียวรึไง…นายจำไว้เลยว่าฉันไม่มีวันนอนกับนายเด็ดขาด ยิ่งกับนายแล้วไม่มีวัน! ฉันรังเกียจ อ๊ะ!”
“ทำไมปากดีขึ้นแบบนี้วะ แต่เดี๋ยวก็ได้รู้ว่าจะได้นอนหรือไม่ได้”
พรึบ
“อ๊ะ! นี่ นายจะพาฉันไปไหน…ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เพลงขวัญร้องโวยวายออกมาพร้อมกับพยายามสะบัดแขนเรียวออกจากมือแกร่งของโซ่ที่จับไว้อยู่ แต่ยิ่งเธอดีดดิ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งจับเธอไว้แน่นขึ้นเท่านั้น
“ฉันบอกให้นายปล่อยไง ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นอะ”
“เงียบปากเพลงขวัญ จะโวยวายทำไมวะ เสียงแม่งแหลมจนหูฉันจะแตกแล้วเว้ย”
“ฉัน ไม่ เงียบ!”
ทันทีที่เสียงของเพลงขวัญเอ่ยจบโซ่ก็ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองร่างสวยที่ยืนชะงักตกใจเมื่อเห็นท่าทางของเขา
หมับ!
“กรี๊ดดดด!!” ก่อนที่โซ่จะจัดการจับร่างสวยของแฟนเก่าตัวเองอุ้มขึ้นพาดบ่าทันที
“ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน!” เพลงขวัญร้องออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับพยายามดีดดิ้นไปมาอยู่อย่างนั้น
“บอกให้ปล่อยไง นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ…จะพาฉันไปไหน!”
“พาไปเย็บ!”
- ผู้เขียน
