พันธะรัก 6 สร้างพันธะ

1466 คำ

ตึกตึก เสียงสองเท้าหนักของโซ่เดินสาวเท้ากลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าราบเรียบซึ่งมันเรียบนิ่งมากผิดปกติจนควินตันที่มองอยู่เกิดความสงสัยและอดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้ “เป็นอะไร ไหนว่าออกไปสูบบุหรี่ ทำไมกลับมาแล้วถึงทำหน้าเหมือนเจอผีซะอย่างนั้น” “เจอผีงั้นเหรอ” โซ่พูดทวนคำพูดของควินตัน กูเจอยิ่งกว่าผีซะอีก…ไม่อยากจะเชื่อว่าโลกแม่งจะเหวี่ยงเธอกลับมาให้กูอีกครั้ง ในเมื่อเธอวนกลับมาเจอฉันแล้ว…ครั้งนี้ฉันจะไม่มีทางปล่อยเธอไปอีกแน่เพลงขวัญ ฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยได้รับจากเธอ แล้วฉันจะไม่ให้เธอหนีจากฉันไปไหนได้อีกแล้ว “ว่าแต่ทำไมอยู่ ๆ ถึงมาทำงานที่นี่ได้วะ…ไม่ดิ ทำไมถึงมาทำงานมากกว่า เท่าที่เคยรับรู้มาครอบครัวเธอก็ร่ำรวยเอาเรื่องอยู่ไม่ใช่เหรอวะ” “นั่งพึมพำเหี้ยอะไรคนเดียววะน่ะ” ไต้ฝุ่นที่เพิ่งสาวเท้าเดินเข้ามาใหม่เอ่ยถามโซ่ด้วยสีหน้าสงสัย เมื่อเห็นโซ่นั่งพูดอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด “เปล่า ไม่มีอะไร” เสียงทุ้มของโซ่เอ่ยตอบพร้อมกับกวาดสายตาไปมองด้านในร้านด้วยสีหน้าที่ทำเป็นปกติ แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังมองหาใครบางคนอยู่ต่างหาก จนกระทั่งดวงตาคมของเขาเจอกับเป้าหมายที่กำลังกวาดสายตามองหา เขาก็ใช้สายตาของตัวเองจ้องมองร่างสวยของเพลงขวัญที่กำลังก้าวเดินทำหน้าที่ตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่ที่ชั้นหนึ่ง ซึ่งตำแหน่งโซฟาที่โซ่นั่งมันติดกับริมกระจกใสทำให้สามารถมองเห็นไปยังชั้นล่างได้อย่างชัดเจน “นึกว่าจะไม่มาแล้ว” เสียงควินตันหันไปเอ่ยพูดกับไต้ฝุ่น “มา กูเพิ่งว่าง” ไต้ฝุ่นเอ่ยตอบกลับด้วยท่าทางปกติ “ชีวิตดูยุ่งจัดเลยเนอะช่วงนี้” โซ่เอ่ยพูดแต่ดวงตาคมก็ยังคอยลอบมองร่างสวยที่อยู่ชั้นหนึ่งอย่างไม่วางตา “แน่นอน ก็คนมันมีเมียแล้วอะ” ไต้ฝุ่นหันไปยิ้มตอบโซ่ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ทำให้โซ่ที่ได้ยินแบบนั้นถอนหายใจออกมาเบา ๆ อีกด้าน ตอนนี้เพลงขวัญได้ถูกมานะเปลี่ยนหน้าที่ให้เธอมาทำในส่วนสั่งออเดอร์ตรงหน้าเคาน์เตอร์บาร์แทน เพราะมือที่บาดเจ็บอาจทำให้การเสิร์ฟออเดอร์ของเพลงขวัญไม่สะดวก “โชคดีจริง ๆ ที่เจอแต่เพื่อนร่วมงานดี หัวหน้างานก็ใจดี” เรียวปากสวยเอ่ยด้วยความดีใจอย่างเก็บสีหน้าไม่อยู่ อีกอย่างการที่เธอได้ย้ายมาทำหน้าที่นี้ก็ช่วยเธอได้เยอะ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่หลังจากได้พบเจอกับแฟนเก่าของตัวเอง ถึงแม้เธอจะพยายามควบคุมสติของตัวเองไว้เพื่อไม่ให้มีผลกระทบกับการทำงานแล้วก็ตาม “พี่ครับ” ในตอนนั้นเองเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนก็ดังขึ้นทำให้เพลงขวัญค่อย ๆ หันหน้าไปมอง “ต้องการรับอะไรหรือเปล่าคะคุณลูกค้า” “เปล่าครับ ผมแค่อยากจะมาขอโทษ…มือพี่เจ็บมากหรือเปล่าครับ” เสียงบิ๊กเอ่ยถามเพลงขวัญด้วยสีหน้าแสดงออกมาถึงความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน “ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แผลนิดเดียวเอง” เพลงขวัญเอ่ยและยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ เพื่อต้องการให้ชายตรงหน้าคลายความกังวลลง “พี่เลิกงานกี่โมงเหรอครับ หลังเลิกงานให้ผมพาพี่ไปโรงพยาบาลไหม” “ไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ” เรียวปากสวยเอ่ยพูด บิ๊กที่ได้ยินและรู้สึกเหมือนว่าเพลงขวัญต้องการเว้นระยะห่างกับตัวเอง ก็จำใจต้องพยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดและสาวเท้าเดินกลับไปที่โต๊ะ เพลงขวัญเองมองตามแผ่นหลังของลูกค้าหนุ่มคนนั้นไปด้วยความรู้สึกแปลกใจไม่น้อยเพราะเธอเองไม่นึกว่าเขาจะรู้สึกผิดกับเธอขนาดนี้ แต่สุดท้ายเพลงขวัญก็ต้องละความสนใจทุกอย่างและหันกลับมาตั้งใจทำงานของตัวเองเหมือนเดิม เธอทำงานอย่างขยันขันแข็งแม้ตัวเองจะบาดเจ็บ จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึงช่วงเวลาที่เธอต้องเลิกงาน “พี่มานะ เรื่องวันนี้เพลงต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ ครั้งหน้าเพลงจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ” “เราไม่ได้เป็นคนทำไม่ใช่เหรอ…อีกอย่างลูกค้าที่โต๊ะเขาจ่ายเงินค่าเหล้าที่ทำแตกด้วยนะ ไม่ได้โวยวายอะไรเลย” “จริงเหรอคะ” เพลงขวัญเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ “อืม เพราะฉะนั้นเลิกรู้สึกผิดเถอะ แล้วมาขยันตั้งใจทำงานในครั้งหน้านะ วันนี้กลับไปพักผ่อนได้แล้ว” “ค่ะพี่มานะ งั้นเดี๋ยววันนี้เพลงกลับก่อนนะคะ” มานะพยักหน้าให้เพลงขวัญหนึ่งที เพลงขวัญจึงสาวเท้าเดินไปที่ล็อกเกอร์ด้านหลังร้านและหยิบกระเป๋าของตัวเองออกมา “ฟู่ววว วันนี้ไม่มีสมาธิเอาซะเลย” เพลงขวัญพึมพำออกมา ก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังทางออกประตูด้านหลังของร้าน ในหัวของเธอตอนนี้มีแต่ภาพและเสียงของโซ่แฟนเก่าของตัวเองฉายขึ้นมาไม่หยุด ยิ่งพบเจอเขาภาพวันวานในอดีตที่เธอกับเขาต่างมีความสุขด้วยกันก็ยิ่งฉายซ้ำ ๆ ในหัวของเธอ ตึกตึก ร่างเล็กเดินอยู่บนถนนในซอย ในตอนนี้สภาพของเพลงขวัญเธอดูใจลอยและไม่มีสมาธิเป็นอย่างมาก จนกระทั่งเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ปี๊บ! ปี๊บ! เพลงขวัญเบิกตากว้างตกใจก่อนจะยกมือมาป้องหน้าตัวเองเมื่อเห็นแสงไฟของรถยนต์คันหนึ่งกำลังพุ่งเข้ามาที่ร่างของเธอ เอี๊ยดดดด!! โครมม!! ก่อนที่รถหรูคันนั้นจะหักหลบร่างของเธอและพุ่งชนเข้ากับกำแพงขอบถนนอย่างจัง โชคดีที่รถหรูคันนั้นไม่ได้ขับมาด้วยความเร็วสูง…แต่นั่นมันก็สร้างความเสียหายให้กับรถหรูคันนั้นไม่น้อย “นี่! คุณข้ามถนนประสาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ ผมเกือบจะเป็นไอ้ฆาตกรแล้วนะ ไม่กลัวตายห่าเลยรึไงคุณ” ตอนนั้นเองเจ้าของรถก็รีบเปิดประตูลงมาและโวยวายใส่เพลงขวัญด้วยท่าทางโมโหจัด “นะ หนูขอโทษค่ะ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ” เพลงขวัญรีบพนมมือยกขึ้นไหว้ชายเจ้าของรถที่มีท่าทีหัวเสียด้วยสีหน้ายังคงตกใจไม่หาย “ฉิบหายเอ๊ย แล้วรถของฉันเธอจะรับผิดชอบยังไง…ค่าเสียหายมันหลายแสนนะ เธอรู้ไหม” “ละ หลายแสนเลยเหรอคะ” “ใช่ไง เธอจะรับผิดชอบไหวไหมแบบนี้” เพลงขวัญที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับเม้มปากตัวเองแน่นเลื่อนสายตาไปมองรถสปอร์ตหรูด้วยท่าทางคิดไม่ตก ค่าซ่อมแซมมันคงจะหลายแสนจริง ๆ อย่างที่เจ้าของรถบอก “หนูขอโทษจริง ๆ ค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ” “ถึงรถมันจะแค่สีถลอกและยุบนิดหน่อย แต่พวกรถสปอร์ตเธอรู้ใช่ไหมว่ามันมีราคาแพงมาก” “พะ พอรู้ค่ะ” เพลงขวัญเอ่ยตอบชายตรงหน้ากลับไปด้วยสีหน้าที่แสดงออกมาถึงความรู้สึกผิด มือเรียวของเธอกุมกันแน่น เธออยากรับผิดชอบแต่ทว่าเงินหลักแสนในตอนนี้ไม่รู้เดือนไหนเธอถึงจะหาได้ เผลอ ๆ อาจนานถึงปี “จะเอาเท่าไหร่” ทว่าในตอนนั้นเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเพลงขวัญ เพลงขวัญรีบหันขวับไปมองก่อนจะชะงักนิ่งมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าที่คาดไม่ถึง เพราะมันคือเขา…แฟนเก่าของเธอ “ฉันถามไงว่าจะเอาเท่าไหร่” เสียงทุ้มต่ำของโซ่เอ่ยถามชายเจ้าของรถอีกครั้งด้วยสีหน้าเรียบนิ่งมืออีกข้างที่ถือมวนบุหรี่อยู่ก็ทิ้งมันลงพื้น “คุณเป็นใครครับ” เจ้าของรถหรูที่โวยวายก่อนหน้าเอ่ยถามโซ่ด้วยสีหน้างุนงง “มันสำคัญด้วยเหรอว่าฉันเป็นใคร? เรียกประกันมาสิ แล้วค่าเสียหายทั้งหมดเท่าไหร่ฉันจะเป็นคนจัดการเอง” คำพูดของโซ่ทำให้เพลงขวัญเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยแววตาเต็มไปด้วยความตกใจ ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกโล่งใจมากขึ้นแต่ทว่าการที่เขาจะมาเป็นเจ้าหนี้ของเธอแทนมันกลับสร้างความรู้สึกหวาดหวั่นบางอย่างให้กับเธอ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more