เธอเห็นแล้วคันปากยิบๆ อยากพูดอยากบอก แต่ก็นั่นแหละ มันดูเป็นการทำลายน้ำใจเขา แอบรักเขาข้างเดียวมานาน ตั้งแต่แตกเนื้อสาว เลยกลัวเขาเสียใจนัก หรือเวลาที่บ้านของสาวิกาต้องการแรงงานหรือให้ช่วยอะไร ก็มาหลอกใช้ให้ไปทำให้ พอหมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่ง
“มัวแต่อ้ำอึ้งแบบนี้ไง ไม่บอกเขาไปตรงๆ หมามันเลยจะคาบไปแดกแล้วเห็นไหม”
“เอ็งหมายความว่ายังไง”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ฉันกลับก่อนนะ”
พออ้าปากจะพูดก็นึกเห็นใจอีก สุดท้ายก็ได้แต่น้ำท่วมปาก ทำท่าจะเดินหนีกลับบ้าน
เอาเถอะ! ความลับไม่มีในโลก เดี๋ยวขุนพลก็รู้แหละว่าสาวิกาจะแต่งงาน
“ไหนบอกจะนอนนี่ไง”
เขาทวงถาม สีหน้าเรียบเฉยซุกซ่อนเอาไว้ด้วยดวงตาคมเข้มยากจะคาดเดา
“ไม่เอาดีกว่า กลับไปนอนบ้านตัวเองสบายกว่า”
“เดินขึ้นไปแล้วเห็นถุงกระดาษนั่นไหม” เขาเอ่ยบอก
เธอทำตามก่อนจะหยิบขึ้นมา
“อะไรเหรอจ๊ะพี่เข้ม”
“พี่ซื้อให้เอ็ง ชอบไหมลองดูสิ”
“ว้าว... สวยจัง พี่เข้
