บทที่ 5
สาเหตุ...
ณิชายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกไปจากสองแก้มอย่างลวก ๆ กะพริบตาถี่รัว รีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ หากก็ทำได้ยากเสียเหลือเกิน
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจค่ะ แต่ชาไม่เป็นอะไรแล้ว”
วินทร์ตัดสินใจจับมือหญิงสาวแล้วจูงออกไปจากห้องจัดงาน เพื่อหาที่นั่งคุยกันให้รู้เรื่อง เขาไม่อยากปล่อยให้มันค้างคา เพราะณิชาเป็นอีกคนที่เขาให้ความสำคัญและแคร์ความรู้สึกมาก
“วินทร์!” ทว่าก่อนที่เขาและเธอจะเดินพ้นประตู ก็มีเสียงเรียกอันคุ้นหูดังขึ้น ทำให้เท้าของวินทร์หยุดชะงัก ชายหนุ่มหันไปมอง เห็นเปียวดีกำลังจะเดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยถาม “วินทร์จะไปไหน”
ครั้นเห็นว่าคนรักของตนกำลังมองไปยังณิชาที่ยืนก้มหน้าอยู่อย่างสงสัย แล้วลากสายตาลงมามองมือเขาที่ยังจับมือของหญิงสาวเอาไว้ไม่ยอมปล่อย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างไม่พอใจ วินทร์กลัวว่าคนรักจะเข้าใจผิดจึงรีบพูดขึ้น
“นี่ณิชาไงเปียว ชาน้องของวินทร์ จำน้องได
