เซลีนมองหน้าจอโทรศัพท์ที่เพิ่งดับลง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเหมือนเพิ่งวิ่งหนีอะไรสักอย่างมา คำพูดสุดท้ายของครินทร์ยังคงก้องอยู่ในหัว
ทำในสิ่งที่เซย์กลัวมากที่สุด
เธอกัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกหนาวเย็นคืบคลานจากสันหลังลงมาจนถึงปลายนิ้ว เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดจะทำอะไร และคนอย่างเขาคิดอะไรดีๆ ไม่เป็นอย่างแน่นอน
พยายามบอกตัวเองว่าอาจจะเป็นแค่คำขู่ แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ครินทร์ทำให้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่พูดอะไรลอยๆ
เซลีนเดินวนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยอย่างกระสับกระส่าย สายตามองคนเป็นแม่ที่นอนหลับอยู่ เธอคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความหาครินทร์ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย
เซลีน : คิดจะทำอะไรกันแน่คะ
แต่หลังจากกดส่งไปแล้วก็ยังคงเงียบสนิท ไม่มีการตอบกลับ
ความเงียบของเขากลับน่ากลัวกว่าการพูดตรงๆ เสียอีก เพราะมันเหมือนพายุที่กำลังรอถล่มลงมาเมื่อไหร่ก็ได้
เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา พยายามบังคับให้ใจสงบ แต
