โรงพยาบาลภูริธนากุล
เซลีนก้าวเข้ามาภายในห้องพักผู้ป่วยของแม่ โดยถือกระเช้าดอกลิลลี่ที่แม่ชอบมาด้วย วันนี้พี่ชายไปสอบส่วนเธอแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่เพราะไม่มีเรียน
โชคดีพี่ชายไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคงโดนถามเรื่องรอยบนแก้ม ก่อนมาเธอจัดการแต่งหน้ากลบรอยพวกนั้นมาแล้ว
เธอเดินไปเปิดผ้าม่านออก ให้แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามา ก่อนจะเดินไปนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย สายตามองแม่ที่ยังคงไม่ฟื้น
‘เซย์…มานอนตรงนี้ได้ยังไงคะ’
‘ฉันอุ้มมา’
ใบหน้าสวยหวานแดงซ่านเมื่อบทสนทนาระหว่างเขาและเธอฉายเข้ามาในหัว พยายามสะบัดไล่มันออกไปจากหัว แต่ยิ่งพยายามทำแบบนั้นมันยิ่งดังชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
อาจเป็นเพราะเธอไม่เคยเห็นครินทร์ในมุมอ่อนโยน ผู้ชายดิบเถื่อนพออยู่ในโหมดแบบนั้น…กลับดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ติ๊ง
เสียงข้อความดึงเธอออกจากภวังค์ มือเรียวเล็กคว้าโทรศัพท์มาเปิดหน้าจออ่านแชตพี่ชาย
เซนต์ : ถึงโรงพยาบาลรึยัง
