“สภาพกูนึกว่าศพเดินได้” เสียงของตรีภพเอ่ยเมื่อเห็นสภาพของครินทร์ในตอนนี้ด้วยความเหนื่อยหน่าย
ครินทร์ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเพื่อนสนิท ร่างสูงยังคงนั่งชันเข่ากับพื้น แผ่นหลังกว้างอิงโซฟาหนังราคาแพงที่ตอนนี้ดูไร้ค่าเมื่อถูกใช้เป็นเพียงพนักพิงให้คนหมดสภาพ มือนึงกำขวดเหล้าครึ่งค่อนที่ถูกเปิดคาไว้ กลิ่นแอลกอฮอล์แรงฉุนตลบไปทั่วคอนโดหรูหรา
มือหนายกขวดเหล้ากระดกเข้าปากอึกใหญ่เหมือนน้ำเปล่า กล้ามเนื้อที่กรามเกร็งเป็นสันขณะกลืนลงคอ แอลกอฮอล์แผดเผาแต่กลับไม่ช่วยให้มึนพอจะลืมทุกสิ่ง เสียงหัวเราะของเซลีน ภาพใบหน้าของเธอตอนยิ้ม ยังตามมาหลอกหลอนทุกครั้งที่หลับตา
“มึงจะพังตัวเองเพราะผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ” จอมทัพพูดเสริม ขณะยืนกอดอกพิงผนังอย่างเอือมระอา “กูคิดว่าเจนิสจะเป็นคนสุดท้ายที่ทำให้มึงเป็นหมาอยู่อย่างนี้ซะอีก”
“เวลากูรักใคร กูรักสุด”
“ปากหนักมาตั้งนาน ยอมรับว่ารักในวันที่เขาไม่อยู่แล้ว เห้ออ กูไ
