โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
บรรยากาศบริเวณเคาน์เตอร์หน้าห้องผ่าตัดเงียบเชียบ มีเพียงเสียงเดินของเจ้าหน้าที่กับเสียงประกาศตามสายลำโพงเป็นระยะๆ
เซลีนยืนตัวเกร็ง สองมือกำชายเสื้อแน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว ใบหน้าสวยหวานซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้ยินคำพูดจากพยาบาล
“ละ…เลื่อนการผ่าตัดออกไปเหรอคะ…”
“ใช่ค่ะ ทางเราต้องขอเลื่อนคิวผ่าตัดของคุณแม่คุณออกไปก่อนชั่วคราวค่ะ”
คำพูดนั้นเหมือนตบเข้าเต็มหน้าทั้งสองพี่น้อง
“ทำแบบนี้ได้ไงวะ!” เซนต์ขึ้นเสียงทันที ตาคมฉายแววไม่พอใจแบบไม่ปิดบัง “ชีวิตแม่ผมไม่สำคัญหรือไง! บอกเองไม่ใช่เหรอว่าแม่ผมต้องผ่าตัดโดยเร็ว ถ้าช้ากว่านี้จะเสี่ยง!”
พยาบาลยังคงรักษาท่าทีสุภาพ และยังคงไม่หลบสายตาสองพี่น้อง
“ทางเราขอโทษจริงๆ ค่ะ แต่มีเคสที่หนักกว่าเข้ามาแทรกอย่างกระทันหัน เราต้องให้ความสำคัญกับเคสนั้นก่อนจริงๆ”
“หนักกว่า? แล้วเคสแม่ผมไม่หนักเหรอวะ?! ถ้าแม่กูเป็นอะไรไปใครรับผิดชอ
