เซลีนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อจากนี้ มือเล็กกำแน่นจนข้อขาวราวกับจะเอาไว้คุมแรงสั่นของตัวเอง
ครินทร์โน้มตัวต่ำลง จนปลายจมูกเฉียดแก้มเธอไปเพียงเสี้ยวเซนติเมตร เสียงหายใจของเขาเป่ารดข้างใบหู
เซลีนหลบสายตา ก้มหน้าลงเหมือนเด็กทำผิด แต่เธอก็พยายามอยู่ในนั้นให้เงียบที่สุดแล้ว…
“หรือว่าอยากให้จอมทัพรู้?” น้ำเสียงของเขากระซิบชิดผิว พร้อมแรงบีบเบาๆ บนคางเรียวที่ถูกยกขึ้นให้สบตาเขาตรงๆ
“เปล่าค่ะ”
“งั้นวันนี้ฉันควรสั่งสอนเธอไปกี่รอบดีหืม”
ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ มือหนาก็จับแขนเล็กไว้แน่น กึ่งดึงกึ่งลากเธอให้ถอยหลังชนกำแพงด้านหนึ่ง เสียงแผ่นหลังแนบกระทบปูนเย็นเยียบทำเอาเซลีนสะดุ้ง
“ทำหน้าเหมือนกลัวฉันอีกแล้วนะ”
“ถ้างั้นก็หยุดทำให้เซย์กลัวสักทีสิคะ พาเซย์มาที่นี่ ไม่ใช่แค่เพราะจะคืนสร้อยอย่างเดียวใช่ไหม”
บทสนทนาระหว่างครินทร์กับจอมทัพ ทำให้เธอรู้ว่าเขาเพียงแค่เอาสร้อยม
