บทที่ 6 คนรักตัวจริงกลับมาแล้ว 5
915 คำ
“คุณเป็นอะไรถึงมาหาหมอ ไม่สบายรึเปล่าคะ ไหนขอเจนวัดไข้หน่อยสิ”
เจนนิสาถือวิสาสะยกมือขึ้นแตะหน้าผากอดีตคนรัก นเรนทร์เองมัวแต่พะวง หางตาคอยแต่จะเหลียวมองภรรยา ใจคอไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวจึงลืมที่จะปัดป้อง เขารู้ตัวก็ตอนที่มือนุ่มๆ อังอยู่บนหน้าผากเขาแล้ว หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นพานร้อนอกร้อนใจ เมื่อเห็นภัคพิงค์สะบัดหน้าเดินเข้าห้องตรวจไปอย่างเย็นชา อยากจะรีบตามไปอธิบายให้เธอฟังใจจะขาด แต่ถูกน้ำเสียงของอดีตแฟนสาวเอ่ยรั้งไว้ก่อน
“ค่อยยังชั่วที่ตัวคุณไม่ร้อนหรือมีไข้”
นเรนทร์ละสายตาจากภรรยามายังคนตรงหน้า รอยยิ้มอบอุ่นและความห่วงใยที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าเจนนิสายังคงเหมือนวันวานที่เราเคยคบกัน แต่กลับสร้างความอึดอัดให้เขามากกว่าที่จะสบายใจ ถึงกระนั้นก็ยังรักษามารยาทค่อยๆ ปลดมือหล่อนออกอย่างสุภาพ เอ่ยเสียงเรียบว่า
“ผมไม่เป็นอะไร”
เจนนิสาหน้าเสียไปแวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน แสร้งทำเป็นไม่เห็นสีหน้าลำบากใจของเขา
“ไหนๆ เราก็ไม่เจอกันมานานแล้ว เจนอยากเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ เราไปนั่งที่ร้านประจำของเรากันดีมั้ยคะ”
“เอาไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ผมมีธุระ” นเรนทร์ปฏิเสธอย่างไม่ลังเล เขาไม่มีแพลนจะติดต่อกับแฟนเก่า รังแต่จะมีปัญหาวุ่นวายปวดหัวตามมาเสียเปล่าๆ นี่ก็ยังไม่รู้ว่าเมียขี้งอนของเขาจะคิดน้อยอกน้อยใจไปถึงไหนแล้ว
คนชวนพลันหน้าซีด แววตาหม่นเศร้ามีหยาดน้ำคลอเบ้าขึ้นมาทันตา เอ่ยถามเขาเสียงสั่นเจือแววเจ็บปวดว่า
“คุณยังโกรธเจนอยู่เหรอคะ”
นเรนทร์ขมวดคิ้วมุ่น ไม่ชอบผู้หญิงที่จู่ๆ ก็ลากเข้าดรามาน้ำตามาเต็ม จึงเลือกที่จะบอกปัดอย่างใจเย็น
“ผมจะโกรธเจนทำไม เจนไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
“แต่ว่าตอนนั้นเจนควรจะสู้เพื่อคุณและเพื่อเรื่องของเราให้มากกว่านี้ เจนไม่น่าถอดใจยอมแพ้ง่ายๆ เพราะคิดว่าไม่คู่ควรกับคุณเลย เจนเสียใจค่ะ”
“อย่าคิดมาก เรื่องมันผ่านมาตั้งนานจนผมลืมไปหมดแล้ว ถึงเราจะเลิกกัน แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่”
“คุณไม่โกรธเจนจริงๆ เหรอคะเรน” หล่อนมองเขาอย่างเว้าวอน ภายใต้ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังซ่อนความหมายมั่นอะไรบางอย่าง
“ไม่เลยสักนิด” เขาส่ายหน้ายิ้มๆ
“ถ้าคุณยังเห็นเจนเป็นเพื่อน งั้นถ้าเจนมีปัญหาอะไร เจนขอปรึกษาคุณบ้างได้มั้ยคะเรน”
นเรนทร์ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้ารับ คำขอของเจนนิสาไม่เหลือบ่ากว่าแรงจนเกินไปนัก อีกอย่างเป็นเพื่อนกันก็ควรช่วยเหลือกันเท่าที่จะทำได้
“ได้สิ ถ้าเจนมีเรื่องอะไรอยากให้ผมช่วยก็โทร. หาผมได้เลย” เขาหยิบนามบัตรจากกระเป๋าเงินส่งให้
เจนนิสามองตำแหน่ง ‘รองประธานและผู้อำนวยการฝ่ายสื่อสารและการตลาด’ โรงพยาบาลราษฎร์นรากูลที่ชายหนุ่มดำรงอยู่แล้วถึงกับตาวาว เก็บซ่อนรอยยิ้มสมใจไว้ภายในใจที่เต้นลิงโลด คิดถูกจริงๆ ที่หลายวันนี้หล่อนแอบแวะเวียนมารอเขา หลังได้ข่าวจากเพื่อนๆ ในไลน์กลุ่มว่านเรนทร์บินกลับจากเกาหลีแล้ว ตั้งใจว่าไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร หล่อนจะต้องเจอเขาให้ได้
“คุณตัดสินใจกลับมาช่วยงานที่โรงพยาบาลแล้วเหรอคะ ไหนว่าไม่ชอบไง” จงใจถามระลึกความหลังให้เขารู้ว่า หล่อนยังจดจำทุกเรื่องราวของเขาได้ดีไม่เคยลืม
“มันจำเป็นน่ะ” เขาตอบสั้นๆ ไม่ยอมขยายความ เป็นการขีดเส้นความสัมพันธ์ แถมยังตัดบทยิ้มๆ ว่า “ผมมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะ ดีใจที่ได้เจอคุณนะเจน” นเรนทร์โบกมือลาหล่อนฉันเพื่อนคนหนึ่ง แล้วเดินเข้าลิฟต์ไปอย่างรีบร้อน ไม่อยากให้ภัคพิงค์เดินออกมาแล้วยังเห็นว่าเขาพูดคุยอาลัยอาวรณ์แฟนเก่าเป็นนานสองนาน
เจนนิสายิ้มให้เขากระทั่งประตูลิฟต์ปิดลง สีหน้าอ่อนโยนก็เปลี่ยนเป็นร้ายกาจ หันมองไปยังห้องตรวจที่เมียตีทะเบียนของเขาทำงานอยู่ ใจนึกอยากจะเดินเข้าไปประกาศตัวให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ยังก่อน...
วันนี้หล่อนจะใจดียอมปล่อยพวกเขาไป รอให้หล่อนเผยไพ่ตายในมือเมื่อไร รับรองว่านเรนทร์นั่นละที่จะต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามหล่อนเอง ถึงตอนนั้นหล่อนจะยืนเหยียบหัวเมียเขา หัวเราะเยาะเสียให้สาแก่ใจ ต่อให้มีภัคพิงค์สักสิบคนก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหล่อน
รอยยิ้มมุ่งมั่นผุดขึ้นบนมุมปากหยัก แววตาคู่สวยทอประกายไฟปรารถนาอันแรงกล้า เจนนิสาเชิดหน้าอย่างผู้ชนะ ต่อให้ครั้งหนึ่งหล่อนจะเคยแพ้ แต่วันนี้หล่อนกลับมาแล้ว กลับมาเพื่อทวงคืนทุกสิ่งที่เป็นของหล่อนด้วยสองมือคู่นี้
และคราวนี้ใครก็หยุดหล่อนไม่ได้!
- ผู้เขียน
