“ไม่ ฉันจะพาแกไปส่งก่อน กินเหล้าน่ะกินเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าแกเป็นอะไรไป ฉันให้อภัยตัวเองไม่ได้จริงๆ ว่ะ” ทิวเขาเอ่ยจริงจัง มันน่าจะซาบซึ้ง แต่ทว่าอีกฝ่ายติดจะรำคาญซะอย่างนั้น
“ฉันไม่บอก ถ้าอยากจะพาฉันกลับก็พาไปคอนโดแกสิ ฉันไม่มีทางให้คนอย่างแกรู้ที่อยู่ฉันหรอกไอ้ทิว” เตยหอมเอ่ยออกมาอย่างท้าทาย
“แกนี่มันเรื่องมากจริงๆ ถึงฉันไม่อยากจะให้แกรู้จักคอนโดฉัน แต่อย่างน้อยถ้าแกไปที่นั่นแกคงจะปลอดภัย เอาก็เอาวะ ในเมื่อก้าวขาเข้ามายุ่งขนาดนี้แล้ว คงจะปล่อยเฉยไม่ได้หรอก” ทิวเขาเอ่ยอย่างตัดสินใจ
“น้องมาเช็คบิลโต๊ะนี้ที” ทิวเขาหันไปเรียกบริกร เพียงไม่นานบริกรก็เดินมาเช็คบิล ส่วนหญิงสาวที่เมามากแล้ว ยังพยายามเก็บที่เหลือบนโต๊ะให้หมด ราวกับว่าตัวเองคอแข็งเหลือเกิน
“ลุกได้แล้ว อย่ามาทำทรงเมรีขี้เมาแถวนี้” ทิวเขาเอ่ยอย่างไม่อ่อนโยนสักนิดเลย
“ก็อยากจะลุกนั่นแหล่ะ แต่บ้านมันหมุนว่ะ แผ่นดินไหวแน่ๆ เลยแก”
