“สุดยอดเลยว่ะ” ธนวัฒน์เอ่ยขึ้น หลังจากที่ตอนนี้เหลือเพียงเขากับพีรพัฒน์สองคน
“ปากอะดิสุดยอด ผู้หญิงบ้าอะไรปากจัดเป็นบ้าเลย เห็นแล้วอารมณ์เสีย” พีรพัฒน์ทำหน้าบอกบุญไม่รับ เอ่ยออกมาอย่าหัวเสีย เดินหนีธนวัฒน์ขึ้นมายังห้องทำงานเพื่อสงบสติอารมณ์ โดยมีธนวัฒน์เดินยิ้มตามหลังมาติดๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟามองหน้าเพื่อนอย่างใช้ความคิด
“มองอะไรวะ” เอ่ยถามเสียงห้วน เมื่อเห็นธนวัฒน์นั่งมองหน้าตัวเองอยู่นานสองนาน โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ส่วนคนถูกถามยักไหล่ใส่อย่างสบายๆ
“ก็มองแกนั่นแหละ...ถามจริงๆ นะแกกับผู้หญิงคนสวยคนนั้นทำไมถึงได้ปะทะกันดุเดือดขนาดนั้นวะ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ” คนถูกถามถึงกับเงยหน้ามองเพดาน กลอกตาบนเล่นไปมา ไม่อยากจะพูดถึงสาเหตุที่ทำให้เขาและยัยผู้หญิงปากเสียคนนั้นไม่ถูกกัน
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คนไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเจอโคจรมาเจอกันก็เท่านั้นเอง...แสบชิบ” พูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบ
