เพราะสายตาที่ระแวดระวังตอนที่เด็กทั้งสองวิ่งมาหาตนทำให้กู้หลิวหยางนึกหมั่นไส้อย่างหนัก ก่อนหน้านี้หายหัวไปอยู่ที่ใดมา เพิ่งจะโผล่หน้ามาในตอนนี้ แล้วอีกอย่างลักษณะท่าทางของบุรุษตรงหน้าดูก็รู้ว่าเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่
ตอนนี้เด็กแฝดทิ้งหลินจางหย่งไว้ด้านหลังแล้ว ทั้งคู่จูงมือกู้หลิวหยางไปพบมารดาพร้อมทั้งไปดูของฝากจากเมืองหลวงด้วย
ถึงแม้ของที่หลินจางหย่งนำมาจะถูกใจทั้งคู่ แต่ของกู้หลิวหยางที่รู้จักนิสัยของเด็กทั้งสองดีย่อมต้องถูกใจกว่ามากกว่าอยู่แล้ว
หลินจางหย่งยิ่งอารมณ์เสียเมื่อรู้ว่าคืนนี้กู้หลิวหยางยังได้พักที่จวนของตระกูลจาง เขาที่มาหาเด็กทั้งสองได้เกือบสิบวันยังไม่เคยได้นอนกลางวันที่จวนนี้เลย เขาที่เป็นบิดาของเด็กไม่ได้พักในจวนตระกูลจากแล้วบุรุษผู้นี้เป็นใครทำไมถึงได้พักกับพวกเขา
"คืนนี้ข้าก็จะนอนที่นี่" หลินจางหย่งเอ่ยขึ้นอย่างหน้าหนา
"มิได้ ท่านกลับไปพักที่เรือนในหมู่บ้านของท่า
