และแล้วเรื่องราวในวันวานของคุณภาวนาก็ถูกรื้อออกจากกล่องความทรงจำเพื่อถ่ายทอดให้หญิงสาวตรงหน้าได้รับรู้
คุณภาวนาในวัยสามสิบห้าปี เธอเป็นม่าย สามีตายไปตั้งแต่แต่งงานกันยังไม่ถึงห้าปี จากนั้นเธอก็ครองตัวเป็นโสดเรื่อยมา วันหนึ่งเธอนึกจะทำบุญเก้าวัดเลยตระเวนไปวัดในบริเวณนั้น จนกระทั่งถึงวัดแห่งหนึ่ง ที่เธอเห็นหลวงตาเจ้าอาวาสกำลังจูงเด็กชายตัวน้อยที่กำลังหัดเดิน เด็กคนนั้นจ้องเป๋งมาที่เธอตาแป๋วก่อนจะส่งยิ้มอัน คุณภาวนารู้สึกถูกชะตายิ่งนัก
“ ลูกใครเหรอคะหลวงตา น่ารักน่าชังเชียว ”
“ ไอ้หนูนี่น่ะเหรอ อาตมาก็ไม่รู้ลูกใคร ปีกลายนี้ตอนออกพรรษาใหม่ ๆ พระในวัดตื่นเช้าจะไปบิณฑบาตเหมือนเคย แต่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้มาจากใต้ต้นโพธิ์ พอมาก็เจอไอ้หนูเนี่ยตอนนั้นยังแบเบาะอยู่เลย ถูกห่อแล้ววางทิ้งไว้ ถามใครในหมู่บ้านก็ไม่มีใครรู้ ไอ้ครั้นจะให้ใครช่วยรับไปอุปการะ คนในหมู่บ้านส่วนมากก็หาเช้ากินค่ำ อาตมากับลูก
