จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น
น้ำฟ้านั่งพับเพียบอยู่หน้าขันโตก ตรงข้ามกันกับเขาเหมือนเช่นเคย แต่ที่ไม่เหมือนทุกวันก็คือสีหน้าเย็นชาราวกับราชินีน้ำแข็ง แถมไม่มองหน้าเขาอีกต่างหาก
“ วันนี้ฉันไม่อยู่ เหงาไหม ” ถามยิ้ม ๆ ก่อนจะตักกับข้าวใส่จานให้เธออย่างเอาใจ
“ ก็ไม่นะ ” ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่ยอมกินของที่เขาตักให้
เขาเริ่มเอะใจเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวขึ้นมามอง แต่ก็คิดว่าเธอคงงอนที่เขาปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียว เลยพยายามชวนคุยเพื่อให้อารมณ์ดีขึ้น
“ แล้ววันนี้ไปไหน ทำอะไรบ้างล่ะ ”
“ ก็แถวนี้แหละ ” ตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำ ถ้าอารมณ์ปกติคงจะคุยให้เขาฟังเรื่องที่ไปเรือนของคุณแม่เขามา
แต่นี่มันไม่ใช่เวลาจะมาปกติ !
“ เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า ”
“ เปล่า ” เขาถามคำเธอก็ตอบคำ ทำหน้าเฉยชาใส่จนคนถามเริ่มจะมีอารมณ์หงุดหงิด แต่ก็พยายามระงับเอาไว้
“ เปล่าได้ยังไง ทำหน้าตึงอย่างกับโบกปูนซีเมนต์เอาไว้ หรือว่า
