เศรษฐ์มองรดาถอยร่นไปจนติดโซฟาอีกด้านหนึ่ง ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมหนังสีดำตัวนอกโยนคลุมไปบนหัวเธอ
"ว๊าย คุณเศรษฐ์" รดาเอาเสื้อคลุมออกจากหัว พาดไว้ที่พนักพิงโซฟา ผมเธอยุ่งเหยิงไปหมด สายตายังมองจ้องเศรษฐ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ทำไมต้องหนีฉันด้วย"
"คือหนูมีเรื่องต้องไปจัดการ หนูไม่ได้หนี" นั่นคือคำแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
"อืม งั้นเหรอ เธอเป็นของเล่นของฉัน ไปไหนมาไหนไม่เคยคิดจะบอกฉันเลยรึไง" เศรษฐ์ขึ้นเสียง
"รดาคิดว่าจะกลับไปหาคุณเศรษฐ์อยู่แล้ว"
"โกหก เธอไม่คิดจะกลับไปหาฉันหรอก เบอร์ก็ไม่ทิ้งไว้"
"คุณเศรษฐ์ใจเย็น ๆ นะคะ ค่อยๆ คุยกัน"
"เธอหายหัวไปไหนมา"
"คือ ว่า รดา คือ..." รดากำลังคิดคำตอบเอาใจเศรษฐ์
"ว่าไง?"
"ไปหาของขวัญวันเจอกันให้คุณเศรษฐ์ไง"
"โกหก คนอย่างเธอจะมาให้ของขวัญฉันได้ไง ขนาดเสื้อตัวโปรดฉันเธอยังเอาไปขายต่อ"
"...." รดาหน้าแหย ถึงขั้นยิ้มเจื่อน นี่เขาคงรู้ทุกอย่างแล้วสินะ
"รดามีของ
