รดายืนมองคุณเศรษฐ์กินบ๊ะจ่างอยู่นานสองนาน เขาละเลียดกินทำท่าราวกับกลัวมันจะหมด
"อร่อยมั้ย"
"พอใช้" เขาตอบ
"ถ้าชอบหนูจะเอามาฝากอีก คราวนี้ฝากไปให้ฟ้าใส ฟ้าหม่น กับบอดี้การ์ดที่เพนท์เฮาส์ทุกคนเลยนะ"
ฟ้าใสได้ยินบทสนทนา แอบอมยิ้มมีหวังได้กินบ๊ะจ่างฝีมือรดาแล้ว กำลังจะแกะกินแท้ ๆ นายใหญ่ดันแย่งไปกินอย่างหน้าทน จะหือก็ไม่ได้ คนเป็นลูกน้องก็ต้องยอมตามใจนายปล่อยให้นายรังแกต่อไป
"ฝากแค่ฉันคนเดียวก็พอ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็เธอเป็นคนทำ ฉันต้องได้กินคนเดียว"
"ตรรกะอะไรกันน่ะ" รดากลอกตามองเพดาน
"เข้าใจมั้ย" เสียงเข้มสำทับว่าบ๊ะจ่างของเธอเขาต้องได้กินคนเดียวเท่านั้น
"โหยยย ไม่เข้าใจหรอก คนทั้งตลาดก็ได้กินเหมือนกัน ของซื้อของขาย"
"แต่เธอเป็นของเล่น เธอต้องทำตามคำสั่ง"
"ไม่ได้หรอกคนหาอยู่หากิน ของขายก็ต้องขาย"
"ไปขายกับใคร" เศรษฐ์เก็บข้อมูล
"ต่อจากนี้จะไปขายที่ตลาดนัด คนเยอะดี แล้วก็จะไปขายกับเพื่อ
