บางทีอาจเป็นตัวเราเองนี่แหละที่เป็นคนกอดความทุกข์ทนเอาไว้..
คนอารมณ์ร้ายที่เผลอทำตัวไม่น่ารักใส่คียติณณ์ ด้วยการปาดอกไม้ที่เขาตั้งใจซื้อให้ใส่ ถูกชายหนุ่มทำโทษด้วยการล็อคตัวไว้บนตักไม่ให้ขยับหนีไปไหน
คียติณณ์ใช้ความเงียบกดดันอีกฝ่ายหวังว่าเธอจะใจเย็นลง ยังไงเขาก็มีเวลาทั้งคืนให้เธอคิดอยู่ดีว่าทำอะไรผิดพลาดไป
แน่นอนว่าหญิงสาวไม่ชอบเขาโหมดนี้เอาเสียเลย..
“เมื่อไหร่จะปล่อยฉันคะ.. มันอึดอัด” เทียร์รดาเอ่ยเสียงค่อย เงยหน้ามองประตูห้องทำงานของเขาที่ถูกล็อคตาละห้อย
ไม่มีการเคลียร์ระหว่างคียติณณ์กับมาริตา เพราะหลังจากเทียร์รดาทำตัวไม่น่ารัก เขาก็จัดการพาเธอเข้ามาสงบสติอารมณ์ข้างในทันที
“พี่จะปล่อยก็ต่อเมื่อเธอบอกกับพี่ได้ว่าตัวเองทำอะไรผิด”
“พี่ไม่ใช่ผู้ปกครองฉันสักหน่อย”
“แต่เธอไม่คิดเหรอว่าไม่ควรทำแบบนั้นกับพี่.. หืม ไหนตอบสิ”
มือหนาเชยปลายคางคนบนตักให้เงยหน้าขึ้น เธอพยายามหลบสายตาเขาที
