ร้านอาหาร
สุดท้ายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านภควรรณก็ยอมออกมาเจอหน้ากันเสียที หลังหายหน้าหายตาไปนานร่วมเดือน จนเกือบจะแจ้งความเรื่องบุคคลสูญหายแล้วถ้าไม่ได้มาริตาคอยช่วยอธิบาย
ทั้งคู่นั่งรับประทานอาหารด้วยกันตามประสาพ่อลูก แต่มีหรือที่ประมุขของบ้านจะไม่ไถ่ถามเรื่องความรัก
อยากอุ้มหลานใจจะขาด แต่ปัญหาคือลูกชายคนโปรดไม่ยอมมีเมียสักที
“หายหัวไปกกสาวที่มาไอ้ลูกชาย”
“เรื่องถึงพ่อเร็วจังเลยนะครับ”
“ฉันได้ลูกชายเป็นหัวกะทิ แต่แพ้ผู้หญิงใช่มั้ย เฮ้อ แกนี่เหมือนฉันไม่มีผิด” ท่านภควรรณลอบถอนหายใจแล้วหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี
แม้ว่าอายุจะปาเข้าไปเลขห้าแล้วก็ตาม แต่ใบหน้าและสไตล์การแต่งกายของท่านภควรรณยังดูอ่อนกว่าวัย เหมือนย้อนกลับไปช่วงสามสิบปลายๆ อยู่ตลอดเวลา
“อะไรของพ่อ ผมทำงานหนักให้พ่อมาตลอดสองปีที่ผ่านมา ขอพักสักเดือนไม่ได้เหรอ” คียติณณ์พูดพลางหั่นเนื้อในจานเข้าปาก
“แกคิดว่างานธุรกิจเป็น
