เจมส์หน้านิ่งขึ้นมาทันทีเมื่อโดนหญิงสาวต่อว่าแบบนั้นใบหน้าของเขาบึ้งตึงราวกับเด็กน้อยอายุสี่ขวบ เขาค่อยๆนั่งลงยังโซฟาข้างกายเธอ แอบแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่ไม่รู้สึกโกรธเคืองเธอแม้แต่นิดเดียว
ตอนนี้เขารู้สึกเพียงแค่งอนเธอเท่านั้น...
ลินดาเปรยตามองไปยังเขาชั่วครู่ อย่าบอกนะว่าที่ถามเกี่ยวกับเรื่องกินยานั่น..หรือเขาคงจะกลัวว่าเธอจะท้องอย่างนั้นสินะ ใบหน้าสวยหวานเหยียดยิ้มออกมา ไม่ต้องกลัวไปหรอกเพราะเธอก็ไม่ต้องการที่จะให้คนอย่างเขาเป็นพ่อของลูกเธอเหมือนกัน
“กินแล้ว ฉันเดินออกไปทางประตูไม่ได้หนีอะไรก็ไม่ได้มีคนเฝ้าอะไรนี่” เธอตอบไปตามความจริงก็วันนั้นเขาเมาแล้วหลับไป เธอก็เพียงแค่เดินย่องออกไปตามปกติ ออกไปทางประตูที่ไม่ได้มีคนเฝ้าแต่อย่างใด
“แล้วรู้รหัสฉันได้ยังไง”
“เคยเห็น..” เธอถอนหายใจเล็กน้อยก็ต้องบอกไปตามความจริงอีกนั่นแหละ ก็เขาอยากโง่มาทำให้เธอมองเห็นเองทำไมล่ะจริงไหม เจมส์ที่
