“ปล่อย!”
พนิดาทุบตีแผ่นหลังของเขาระรัว ร่างแกร่งทาบทับลงมาบนร่างอรชรไม่ยอมละห่าง
“ทำไมกับพี่ถึงรังเกียจ กับไอ้พวกหน้าอ่อนนั่น ถึงได้มองมันตาหวานเยิ้ม”
แทนคุณพูดอย่างโมโหที่เธอดิ้นรนทำท่าทีรังเกียจเขา ไม่ว่าเธอจะทำอะไรที่ไหนเขารู้หมดทุกอย่าง เพราะคอยจับตามองเธออยู่ไม่ห่าง
“เขาไม่ได้น่ารังเกียจเหมือนนาย นายมันน่ารังเกียจ”
พนิดาโต้กลับเสียงสั่น ความไม่มั่นใจเปล่งออกมาในน้ำเสียงหวานๆ นั้น
เธอเผลอไผลหลงใหลไปกับสัมผัสของเขา แต่เมื่อมาคิดดูความเป็นไปได้ที่เขาและเธอจะลงเอยกันมันช่างไม่มีทางเอาเสียเลย
ในใจจึงหวาดกลัวไม่ยอมเขาง่ายๆ แค่ที่น้ำตก เธอก็อ่อนแอปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาเชยชมอย่างไร้ค่าไปแล้ว
“อย่างนั้นเหรอ ก็เอาสิ ว่าไอ้พวกหน้าอ่อนพวกนั้น จะยังต้องการน้องพริกหวานอยู่ไหม ถ้ารู้ว่าน้องพริกหวานโดนเจาะไข่แดงไปแล้ว” แทนคุณพูดอย่างโมโห
“ไม่!” เสียงหวานหายเข้าไปในลำคอ เมื่อจุมพิตร้อน
